21.2.2017 | 23:15
Είναι στιγμές,
που νιώθω πλήρως εξαντλημένη.Όλα εδώ κι όλα πουθενά.Ποτέ η απουσία,δεν ήταν τόσο επώδυνη και διδακτική ταυτόχρονα.Καθώς κυλάνε άθελά μου πάλι απόψε δάκρυα,μας φαντάζομαι να καθόμαστε στην όχθη μιας λιμνούλας,σχηματισμένης μόνο απ'τα δάκρυά μου για σένα.Καθόλου υπερβολή δεν κρύβει,αυτό που λέω...Είναι μέρες που νομίζω,ότι δεν θα σταματήσουν ποτέ να τρέχουν.ΜΟΝΟ ΈΤΣΙ ΜΑΛΛΟΝ ΞΕΣΠΑΩ, ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΜΕ ΠΝΙΓΕΙ.Κι ύστερα,έρχεται η αγκαλιά του Μορφέα (αντί για τη δική σου),να με πάρει!...Καληνύχτα
