ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Σαββατο πρωι και εγω εδω. Καθομαι και παρατηρώ απο το παραθυρο το κοσμο που περναει. Τοσοι ανθρωποι, τοσα προσωπα, τοσα βλέμματα, μα κανενα "δικο μου".Παει καιρος που εχω να δω εκείνα τα ματια... Οι ανθρωποι λενε χωρίζουν μονο οταν ο ενας δε θελει τον αλλον... Οταν δεν εχει μεινει τιποτα, αλλη μια παραπληροφόρηση που πιστευα. Πλεον ομως ξερω πως δεν ειναι ετσι.... Ξανα κοιταω λοιπον εξω και βλεπω ανθρωπους μονους, ανθρωπους χαρούμενους, ανθωπους λυπημενους... Ανθρωπους με χαμενο βλεμμα, ατονο περπάτημα και αλλους με βλεμμα γεματο θέληση... Αναρωτιέμαι λοιπόν, σε ποιους "ανηκω" σημερα; Γελαω με εμενα... Αλλα δε γελαω κανεναν... Ειμαι ανάμεσα! Δε γνωρίζω με ποιους ταυτιζομαι... Αμφιβαλλω αν ταυτιζομαι. Ισως σημερα δημιούργησα μια καινούργια κατηγορία... Ας γυρισουμε ομως στα ματια σου, αχ αυτα τα ματια.... Παει καιρος που εχω να τα δω, αλλα ειναι τοσο μακριά, μα οσο μακριά και να 'ναι εγω ειμαι εδω και περιμενω να τα δω... Οχι γιατι δεν εχω τιποτα αλλο να κανω! Οχι... Απλα γιατι εγω θελω να τα δω. Κανεις δεν μενει και περιμενει χωρίς να θελει... Εχω πίστη σε αυτο και οταν τα δω θα ξερω....