ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είναι κάτι που με βασανίζει από την παιδική μου ηλικία μπορώ να πω.. Είναι πολύ προσωπικό το θέμα, όχι τόσο για μένα, αλλά σίγουρα είναι για τη μητέρα μου. Είμαι 16 χρόνων και ζω με την οικογένεια μου και την μικρότερη κατά ένα χρόνο αδελφή μου. Φυσιολογική οικογένεια. Πριν από 6 χρόνια έμαθα δεν θυμάμαι πως ότι η μητέρα μου είχε αλλα δύο αδέλφια τα οποία πέθαναν πολύ μικρά. Το ένα πέθανε γύρω στα τέσσερα χρόνια του, ήταν άρρωστο έλεγε, και ο άλλος αδελφός στα 19 από καρκίνο. Η μητέρα μου ζούσε σε χωριό τη δεκαετία του 70. Δύσκολες καταστάσεις. Οι γονείς δούλευαν στα χωράφια, ίσα ίσα τα έβγαζαν οι άνθρωποι πέρα. Σήμερα έτυχε να μιλήσουμε με τη μητέρα μου γι αυτό το θέμα. Μου είπε ότι δεν της άρεσε η παιδική της ηλικία. Ότι στο σπίτι τους γονείς της τους θυμάται σπάνια. Μόνο η γιαγιά και ο παππούς ήταν οι οποίοι μάλωναν συνέχεια με διάφορους για περιουσιακά, οικονομικά. Είπε ότι την εκνευριζε η γιαγιά της. Ήθελε να μείνει μόνη. Πέρασε άσχημα. Όμως. Κάτω από αυτές τις συνθήκες διαβαζε. Και όταν διαβαζε σκεφτόταν ότι κάποια μέρα θα φύγει και θα σπουδάσει. Και το έκανε. Έγινε χημικός. Πλέον ζει σε πόλη, μια φυσιολογική ζωή. Ίσως είμαι από τα λίγα άτομα σε αυτή την ηλικία που θαυμάζουν το γονιό τους για όλα αυτά που κατάφερε. Ελπίζω κάποτε να μάθω περισσότερα. Ελπίζω να μπορέσει να μιλήσει γι αυτό.