ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ποτε δεν πιστευα στην αληθινη φιλια. Μεχρι που γνωρισα μια κοπελα στη σχολη. Απο την πρωτη βδομαδα που ξεκινησαμε τη σχολη ημασταν κωλος και βρακι. Απο καποια στιγμη και μετα πραγματικα την θεωρουσα οικογενεια μου. Καναμε ονειρα μαζι, ξενυχτουσαμε, μεθουσαμε, χαιρομασταν με τη χαρα της αλλης και στεναχωριομασταν με τη λυπη της αλλης. Ειχαμε και οι 2 αρκετους αλλους φιλους δεν καναμε αναγκαστικα παρεα η μια με την αλλη για κανενα λογο. Ομως στο τελευταιο ετος απομακρυνθηκε. Ισως σπαστηκε απο καποια ατομα μιας κοινης παρεας που ειχαμε. Προσπαθησα να την προσεγγισω πολλες φορες ολους αυτους τους μηνες.Ποτε δεν πηρα μια ξεκαθαρη απαντηση. Μετα απο καποιους μηνες σταματησα να προσπαθω.Σημερα την ειδα ξανα τυχαια στο δρομο και γυρισα το κεφαλι. Δεν μου πηγαινε η καρδια να χαιρετησω ενα ατομο που υποτιθεται οτι θεωρουσα και θεωρουσε οικογενεια του που με πληγωσε τοσο χωρις κανενα λογο. Αν θελω να βγει κατι απο αυτη την εξομολογηση για εσενα που τη διαβαζεις ειναι 1ον) εαν θελεις να τελειωσεις μια φιλια ή μια σχεση να ξερεις οτι ο καλυτερος τροπος ειναι μια ειλικρινης συζητηση 2ον) "προστατεψε" λιγο τον εαυτο σου. μονο αυτον θα εχεις στο τελος.