ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Δούλευα για πολύ καιρό κάπου χωρίς ένσημα. Απολύθηκα και δεν δικαιούμαι τίποτα, ούτε επίδομα ανεργίας, ούτε κάρτα ανεργίας, ούτε τίποτα. Πλέον δουλεύω όπου κάτσει (σερβιτόρος περιστασιακά, εργάτης σε βιοτεχνίες, διανομή φυλλαδίων-όπου τύχει και με πάρουν, γιατί είμαι και τριαντατριών χρονών. Και σε αυτά πάλι χωρίς ένσημα.)Στις καλλιτεχνικές σπουδές μου δεν βρίσκω δουλειά. Έχω έναν γνωστό ο οποίος όλη μέρα γυρνάει στις καφετέριες, τρώει και κοιμάται και ενίοτε βγαίνει και τα βράδια σε κλαμπάκια. Έχει μπει σε ένα πρόγραμμα μακροχρόνια ανέργων και αρμέγει επιδόματα ανεργίας και κάτι άλλα έξτρα λεφτά που δίνουν για ψώνια σε σούπερ-μάρκετ. Έχει βολευτεί και με κράζει κιόλας που εγώ είμαι το ''κορόιδο'' και δουλεύω σαν είλωτας από το πρωί.Κι έχω και κάποιους που μου λένε ''α, εντάξει, δόξα τω Θεώ κι εσείς οι άνεργοι κάπως τη βολεύετε, έχετε βοήθεια με τα επιδόματα, εντάξει''.Ε, ΛΟΙΠΟΝ, ΟΧΙ!Μια ζωή ανισότητα.Πριν με σχολιάσετε αρνητικά, του τύπου ''εσύ φταις που δέχτηκες να δουλεύεις χωρίς ένσημα'' και τέτοια, σκεφτείτε τι θα κάνατε εσείς αν ήσασταν στη θέση μου και είχατε πεθαμένους γονείς, αδιάφορους συγγενείς που δε νοιάστηκαν ποτέ, ξαδέρφια που ζουν στο εξωτερικό και δε πατάνε καθόλου Ελλάδα, χαμένα στο διάστημα και μηδενικούς φίλους(άντε να πω έναν; Ας πω έναν φίλο, ο οποίος κι αυτός απομακρύνεται και δεν απαντάει, απομακρύνεται διακριτικά μην τύχει και του ζητήσω βοήθεια. Που δεν θα του ζήταγα αλλά απομακρύνθηκε για να 'ναι και σίγουρος).Αυτά είχα να εξομολογηθώ. Να είστε όλοι καλά.