ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

...και να φανταστείς ότι αυτή η σχέση ήταν η σχέση του αιώνα - τουλάχιστον για εμάς. Η απίστευτη σεξουαλική χημεία, η ασύλληπτη αγάπη, το τρομερό ενδιαφέρον ο ένας για τον άλλο, ο απεριόριστος σεβασμός, η αίσθηση ότι δεν υπάρχει κανείς άλλος στον κόσμο από εμάς στους δύο. Για χρόνια. Και σιγά σιγά έσβησαν όλα. Ρουτίνα, θυμός, κούραση από τους καυγάδες, όλο και λιγότερη ελπίδα να συνεννοηθούμε, τελικά αδιαφορία (;). Και τώρα είμαστε στο ίδιο σπίτι και δεν μιλάμε για μέρες. Πάνω από όλα κούραση, κούραση, κούραση και ελάχιστη αισιοδοξία όχι μόνο ότι θα ξαναγυρίσουμε εκεί που ήμασταν (μάλλον απίθανο), αλλά και ότι θα καταφέρουμε να "σωθούμε" γιατί υπάρχει έστω κάτι σημαντικό να μας ενώνει εκτός από την αγάπη. Δεν είναι αρκετή η αγάπη μόνο, γαμώτο. Χρειάζεται όρεξη. Να μην τα παρατάς. Χρειάζεται τρελή ενέργεια και πείσμα. Κι εμείς όπως φαίνεται δεν τα είχαμε. Είναι πολύ άσχημο να μην έχεις νιώσει μία μεγάλη αγάπη. Αλλά το να την έχεις νιώσει, να είναι αμφίδρομη και τελικά να σβήνει είναι καταστροφή. Και σε κάνει να αναρωτιέσαι. Ήμασταν άτυχοι; Ή απλώς τεμπέληδες και ηλίθιοι που δεν προσέξαμε αυτήν την αγάπη και αυτή τη σχέση, για την οποία τόσο καμαρώναμε; Λες και έχει σημασία. Δεν έχω καμία ελπίδα ότι θα βρεθεί τέτοια αγάπη μπροστά μου ξανά. Και δύο φορές που ήρθε, τη μία φορά σαν κομήτης που τα διέλυσε όλα και έφυγε και την άλλη, την καλύτερη, που με έκανε να πιστέψω στο Απόλυτο, την Απόλυτη Ουσία, ήταν against all odds. Σκατά. Σκατά. Σκατά. Το χειρότερο από όλα; Να έχεις νιώσει ότι βρίσκεσαι στον Παράδεισο, να νιώθεις τώρα ότι σε διαολόστειλαν στην Κόλαση και να είσαι ένα σκέτο κλισέ.