ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Καθώς βγαινω από το σουπερμαρκετ με βλεπει μία σκουρόχρωμη ζητιάνα με τα παιδιά της και μου ζητάει λεφτά. Της δίνω κάτι ψιλα. Αυτή αμέσως δίνει σήμα σε ένα ρακένδυτο άντρα 10 μέτρα πιο πέρα και έρχεται και αυτός να μου ζητήσει 20 λεπτα. Εγώ ευγενικά του λέω οτι μόλις έδωσα και δεν μπορώ να δώσω αλλα. Μετά μπαίνω στο αυτοκίνητο. Τον βλέπω όμως να έρχεται προς το αυτοκίνητο επιμένοντας να του δώσω. Μάλιστα είχε το θράσος να ανοίξει και το χερούλι της πόρτας του συνοδηγου, αλλά εγώ είχα προλάβει να κλειδώσω. Αλλά δε σταμάτησε ούτε εκεί! Έρχεται και από την πόρτα του οδηγού να ανοίξει το χερούλι. Χτύπησε ελαφρά και το παράθυρο. Εγώ καταφανώς νευριασμένος έβαλα μπρος και έφυγα. Και σκεφτηκα... Μα καλά! Ελεος! Τι θράσος είναι αυτό; Λες και είμαι υποχρεωμένος να δώσω στον κάθε τυχόντα λεφτά! Στο τέλος θα μας καβαλησουν κιόλας! Τέλος πρώτου γύρου. Νικήτης: η συναισθηματική λογική.Στο δρόμο για το σπίτι το ξανασκέφτηκα όμως... Όταν μου είχε φύγει ο πρώτος θυμός μπορεσα και σκέφτηκα πιο καθαρά , πιο σύνθετα. Ήταν όντως θράσος αυτό που εδειξε ο εν λόγω; Ή μήπως απελπισία; Σου λέει "Αυτός δίνει λεφτα, θα του ζητήσω κι εγώ! Είναι μεγάλη ευκαιρία, δεν πρέπει να τη χάσω!" Μήπως η εξαθλίωση του δεν του επέτρεπε να αφήσει τέτοια ευκαιρία χαμένη; Μήπως έπρεπε να διεκδικήσει με κάθε τρόπο τα λίγα ψιλά απο μένα για να φάει έστω λίγα ψίχουλα; Και τελικά ποιος έπρεπε να δείξει κατανόηση; Αυτός ο απελπισμένος στη δική μου ενόχληση από την ακραια συμπεριφορά του ή εγώ με τη γεμάτη κοιλιά στη δική του απόγνωση λόγω πείνας;Αφού το ξανασκέφτηκα λοιπόν γύρισα πίσω και του έδωσα 2 ευρώ. Και με ευχαρίστησε ο άνθρωπος!.............Μετά από καμιά εβδομάδα περνούσα από την περιοχή και τον αναγνώρισα. Με αναγνώρισε κι αυτός και ξέρετε τι έκανε; Με χαιρετισε και μου έδωσε ένα καπέλο (στα κακά του τα χάλια, βρώμικο και ξεχειλωμενο) σαν δώρο, χωρίς να μου ζητήσει λεφτά. Το δέχτηκα το δώρο και χαμογέλασα χωρίς να του δώσω λεφτά. Τέλος δεύτερου γύρου. Νικήτης: η λογική της ανθρωπιάς!Τι θέλω να πω: Καμια φορά οταν νιώθουμε ότι μας αδικούν, καλό είναι να ηρεμούμε τα νεύρα μας πριν δράσουμε. Αν αφεθουμε στην αντανακλαστικη εγωιστική αντιδραση θα αρχίσουμε να φωνάζουμε διεκδικώντας το δίκιο μας. Ε τότε η αντανακλαστικη αντίδραση του φταιχτη είναι να αμυνθεί και να υπερασπιστεί τον εαυτό του. Και τότε αρχίζει η σύγκρουση. Αν όμως "γυρίσουμε και το άλλο μάγουλο να δεχτούμε κι άλλο χαστούκι", αν μαλακωσουμε εμείς οι αδικημένοι πρώτοι, θα μαλακώσει και αυτός που μας αδικεί. Και τότε υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να αναγνωρίσει το λάθος του και να ζητήσει με τον τρόπο του συγγνώμη. Αυτό δε λέγεται μλκια, αυτό λέγεται ταπεινότητα. Φυσικά υπάρχει και η μεγαλη πιθανότητα να μας θεωρήσει θύμα ο φταιχτης και να μας καβαλήσει. Εκεί τότε πρέπει να τεθούν όρια από την πλευρά μας. Αλλά αν μία φορά αντισταθούμε στον εγωισμό μας που θέλει πάντα να έχει δίκιο, ίσως εκπλαγούμε από τη συμπεριφορά των άλλων, ακόμα και από τον ιδιο μας τον εαυτό!...