Σε μένα συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο. Σκέφτομαι πόσο μικρή και ασήμαντη είναι η ύπαρξή μου, με αποτέλεσμα τα προβλήματά μου και οι έγνοιες μου να μην έχουν σημασία πλέον, και μένει μόνο το αίσθημα της γαλήνης. Έτσι, χαίρομαι τις μικρές στιγμές, αφού είμαι που είμαι ασήμαντη, ας το απολαύσω.
4.4.2017 | 19:58
Φόβος
Είμαι 20 χρονων.Εδω και δύο μήνες μου έχει συμβεί κάτι πολύ περίεργο.Ολα τα προβλήματα της καθημερινότητας,η σχολη,η σχέση μου,οι φίλοι μου τα πάντα έχουν αρχίσει να μου φαίνονται μικρά και ασήμαντα.Σκεφτομαι συνέχεια πως η ζωή θα περάσει πριν το καταλάβω και θα γίνω και γω ένα τίποτα όπως τόσοι και τόσοι άλλοι πριν από μενα.Αυτη η σκέψη με έχει καθηλώσει.Ο χαρούμενος εαυτός μου έχει πάει περίπατο.Ακόμα και όταν αισθάνομαι λίγη χαρά υπάρχει κρυμμένο μαζί της και το βάρος αυτής της σκέψης.Μια αίσθηση ματαιότητας που με κάνει να νιώθω ενοχή και ηλίθια όταν χαίρομαι με κάτι απλό όπως πχ.ενα παγωτο.Βασανίζομαι πολυ.Δεν ξερω που πήγε το ξέγνοιαστο κορίτσι που ήμουν.Οποιαδηποτε συμβουλή ευπρόσδεκτη.
1
