ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι 32 και δεν είμαι αισιόδοξη ή μάλλον πάω να γίνω για λίγο με μια κρυφή ελπίδα ότι όλα θα αλλάξουν, θα βρω δουλειά, θα γίνω ανεξάρτητη, θα προχωρήσω τη ζωή με το σύντροφό μου. Ζω με τους γονείς στο πατρικό μου και ζούμε από τη μικρή σύνταξη του πατέρα που εξανεμίζεται γρήγορα σαν καπνός. Και που πάνε τα έξοδα; Λογαριασμοί, λίγα τρόφιμα και πάπαλα μετά. Δεν έχουμε κάποιες φορές ψωμί στο σπίτι και η μητέρα μου έχει αγοράσει από πριν αλεύρι από προσφορά και ζυμώνει για να φάμε. Η καθημερινότητά μου είναι στο σπίτι να κάνω δουλειές, να μαγειρεύω, να καθαρίζω και γενικά να βοηθάω από μικρή. Θυμάμαι να μαγειρεύω από τα 12 για να φάνε οι γονείς μου κουρασμένοι από τη δουλειά. Στέλνω βιογραφικά, παίρνω τηλέφωνα, μπαίνω επί τόπου σε γραφεία κτλ να ζητήσω δουλειά και άλλοτε μου λένε πως έχουν υπάλληλο, άλλοτε μπαρούφες ότι θα μου τηλεφωνήσουν και δεν με παίρνουν ποτέ και άλλοτε τάζουν υποσχέσεις ότι θα με προσλάβουν και με εξαπατούν. Απορώ μέχρι πότε θα συνεχιστεί όλο αυτό το παραμύθι που με έχει γεράσει ψυχολογικά, που ενώ θα έπρεπε να χαίρομαι τα νιάτα μου και να παράγω έργο δουλεύοντας έξω για να ζήσω, να είμαι πάλι στο μηδέν. Ξέρεις τι είναι να έχεις βρει ένα σωστό άνθρωπο δίπλα σου και να μη τον χαίρεσαι επειδή δεν έχετε και οι δύο δουλειά; Είμαστε πολύ απογοητευμένοι και πολλές φορές απορώ τι θα γίνουμε. Απορώ αν θα παντρευτούμε και αν θα γίνουμε γονείς. Τι θα γίνουμε γενικά και φοβάμαι. Γέροι άνθρωποι που εργάστηκαν σκληρά δεν έχουν ακόμη σύνταξη και εμείς οι νέοι που δεν έχουμε ένσημα, που έχουμε χάσει χρόνια από τη ζωή μας όντας άνεργοι, τι θα απογίνουμε; Εξωτερικό δεν μπορούμε να πάμε διότι δεν υπάρχει φράγκο. Ακούω και για τα τρομοκρατικά χτυπήματα που και να είχαμε στην άκρη, θα δίσταζα να ξενιτευτώ με αυτά που γίνονται και σκοτώνονται αθώοι. Και ναι δεν είμαστε από εκείνους τους νέους που αράζουν στις καφετέριες με τα χρήματα των γονιών. Έχω χρόνια να πάω. Είμαι έξω στο κρύο, στη βροχή, στον αέρα και ψάχνω. Κάποια έξυπνη κυρία απόρησε γιατί παίρνω το λεωφορείο και δεν έχω αυτοκίνητο. Πρέπει να είσαι ανεξάρτητη μου είπε. Και τι πειράζει δηλαδή που δεν οδηγώ; Από εκεί θα φανεί ότι στέκομαι στα πόδια μου; Αυτό είναι το πρόβλημα μου δηλαδή; Μπορεί να μη μου αρέσει να οδηγώ, μπορεί να θέλω να μάθω αλλά να μην έχω λεφτά να πληρώσω, μπορεί χίλια δυο.Δουλειά θέλουμε να βρούμε να φτιάξουμε μια όμορφη οικογένεια και ας πηγαίνω με τα πόδια και το λεωφορείο της γραμμής.