11.4.2017 | 12:38
Αφηγηση ψυχης
Δε ξέρω γτ τα κραταω τοσο καιρο μεσα μ. ισως αυτο μ εχει κανει μεγαλο κακο στη ζωη μ και δε μπορω να προχωρησω. αλλα τωρα στην ηλικια που εφτασα πρεπει να προχωρησω, δε παει αλλο. φιλε οτι εκανες τη ζωη σ δε με πειραξε. με πειραξε που με βασανισες ψυχικα και σωματικα στη πιο αθωα ηλικια μ. με πειραξε που με ξυλοφορτωνες με το πιο βιαιο τροπο, με πειραξε που με εβριζες με το χειρότερο τροπο μπροστα σε κοσμο, με πειραξε που με ξεφτιλιζες μπροστα στους φιλους μου και τοσα αλλα που δε μπορω να θυμηθω. το εκμεταλευτηκες επειδη δε μιλαγα. και τωρα τι; και τωρα να κανω τι; να παντρευτω να αγαπησω; απλως ολα αυτα που μουχεις κανει μου χουν γεμισει μισος για σενα που δε περιγραφεται. δε μπορω να σε συγχωρησω με τιποτα αλλα δε μπορω να συγχωρησω και τον ευατο μου που τα δεχτηκα. και τωρα τι; ποια και ποιος μπορει να μιλησει τη γλωσσα μ, να καταλαβει τη ψυχη μου να με νοιωσει να με αγαπησει; οχι δε θελω να κανω τα ιδια δε θελω να παντρευτω το σκεφτομαι πολυ. προς ολα τα παιδια που εζησαν ασχημες οικογενειακες καταστασεις κυριως διαζευγμενων γονεων. μονο αυτα μπορουν να καταλαβουν το πονο μ. όχι δε τα γραφω για να με λυπηθεις στα γραφω για να καταλαβεις κοριτσι μ τι εχω περασει και πως νοιωθω. οφειλω να παραδεχτω και σ οφειλω ενα συγνωμη κιοτι δε σ αξιζω εχεις χιλια δικια. αυτα τα λιγα οταν σ ελεγα για καταπιεση συναισθηματων και αποριψεις....