ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Δεν αντέχω άλλο τη μοναξιά. Με αυτήν πορευτηκα τόσα χρόνια. Έφτασα 24 και δεν είχα ποτέ σχέση. Το τελευταίο διάστημα το σκέφτομαι συνέχεια και προσπαθώ να το παίξω στους άλλους ότι δεν τρέχει και τίποτα. Και κυρίως στη μάνα μου η οποία άλλη δουλειά δεν έχει απο το να μου μιλάει για αυτό το θέμα και ότι δεν γίνεται να συνεχίσω άλλο σε αυτή την κατάσταση. Για μένα όμως δεν είναι εύκολο. Φοβάμαι πάρα πολύ. Εμφανισιακά είμαι μια απλή κοπέλα, με το δικό μου στυλ που καταλαβαίνω ότι αρέσει σε κάποιους. Απ τη μια θέλω να ζήσω και εγώ τη συντροφικοτητα από την άλλη όμως φοβάμαι πάρα πολύ να μην πληγωθώ, όπως πληγώθηκα στο ένα και μοναδικό ραντεβού που βγήκα με κάποιον ο οποίος δεν μπόρεσε να διαχειριστεί το γεγονός ότι είχε απέναντι του μια κοπέλα που δεν είχε ολοκληρώσει. Δεν θέλω να νιώσω ξανά αυτό το συναίσθημα. Γιατί εκεί που λες πάω να κάνω μια προσπάθεια και να ξεπεράσω τους φόβους μου, εκεί κάτι γίνεται και πας πίσω πάλι. Πηγαίνω σε ψυχολόγο, με έχει βοηθήσει πολύ στο να ανοιχτώ γενικώς στην επικοινωνία, καθώς ήμουν και είμαι ένα εσωστρεφές άτομο, αλλά στο πώς βλέπω το θέμα σχέση, δυστυχώς δεν έχει υπάρξει βελτίωση. Η ψυχολόγος υποστηρίζει ότι όσο χαλαρώνω γενικώς τις άμυνες μου, τόσο ανοίγω πόρτες και σε άτομα που πριν μπορεί να ήθελαν να με προσεγγίσουν, αλλά το τείχος που είχα υψωσει να μην τους άφηνε. Θα δείξει. Αν και δεν είμαι αισιόδοξη. Πιστεύω λοιπόν ότι θα είμαι έτσι και στα 30, και στα 35 κ.ο.κ. Νιώθω ότι βρίσκομαι σε αδιέξοδο...