ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ονειρεύτηκες ποτέ σου; Έκλεισες ποτέ τα μάτια ζώντας έστω για λίγο σε μια πλαστή, εικονική πραγματικότητα;«Δανεική ευτυχία». Μη ρωτάς. Δανεική ευτυχία λέγεται το όνειρο. Μια ευτυχία που δεν ήρθε ποτέ όμως. Δεν κατόρθωσε να φτάσει. Την κατάπιε η διαδρομή και εκείνη χάθηκε παθιασμένα στον βούρκο της.Ξέρεις, όταν κλείνω τα μάτια μου αναγκάζω τις φλεβαρίδες μου, μεγάλες, πυκνές και μαύρες, να συναντηθούν με τις κάτω, να μπλεχτούν, να αγκαλιαστούν, να χορέψουν, να ενωθούν. Να ενωθούν… Πόσο τη φοβάμαι αυτή την ένωση. Σηματοδοτεί κάτι άλλο. Κάτι καινούργιο. Κάτι συναρπαστικό και συνάμα κάτι άπιαστο.Όνειρα, όνειρα, όνειρα. Όνειρα που πήραν σάρκα και οστά στις φαντασιώσεις μας, όμως δεν ανέπνευσαν ποτέ. Δεν έζησαν. Δεν άπλωσαν ποτέ τα χέρια στον αέρα, φωνάζοντας, διεκδικώντας λίγη ζωή. Τα μαλλιά τους δεν ανέμισαν ποτέ στο πέρασμα του αέρα, το πρόσωπό τους δεν έλαμψε ποτέ κάτω από το φως του ηλίου. Δεν μύρισαν την αλμύρα της θάλασσας, δεν έκλαψαν, δεν πόνεσαν. Δεν έζησαν. Παρά μόνο υπήρξαν. Και αυτή η ύπαρξη είναι που τα έκανε να ματώνουν, να κλαίνε, να πονάνε. Τους έδειχνε τη ματαιότητα τους. Την αδυναμία τους να κυνηγήσουν λίγη πνοή ζωής.Όνειρα που τρέχον να ξεφύγουν από τη ματαιότητα. Όνειρα που τρέχουν το ένα δίπλα στο άλλο, στον αγώνα της ζωής. Στον αγώνα της επιβίωσης. Όνειρα παράλληλα, αγωνιζόμενα και ποτέ τεμνόμενα.Και αίμα. Όνειρα και αίμα. Τυλίγονται μαζί. Παθιασμένα. Κάνουν έρωτα. Έρωτα βαθύ, αληθινό, απόλυτο. Έρωτα με τη ματαιότητα του άλλου. Η τρέλα κοινό τους στοιχείο. Ίσως και καρπός του έρωτά τους.Άσπρα όνειρα και κόκκινο αίμα. Μια ένωση εκρηκτική, παράφορη, μανιασμένη, άκρως ερωτική. Μια ένωση όμως που προδιαγράφει το τέλος. Μια ένωση παράφορη.Όνειρα και αίμα. Αίμα και όνειρα. Κάνανε έρωτα, γιατρεύοντας τις πληγές τους και έπειτα πέθαναν. Μαζί. Αγκαλιασμένοι.Όνειρα, αίμα και δάκρυα.Και τα δάκρυα νίκησαν σε αυτόν τον αγώνα που εκ προοιμίου έχει επιλέξει τον νικητή. Διαφανή δάκρυα και λευκά όνειρα. Δάκρυα, που τα διάφανα νερά τους δεν ποτίζουν τα όνειρα για να θεριέψουν. Τα πνίγει. Γελώντας σαρδόνια τους ρίχνουν μανιασμένα τα νερά τους. Και εκείνα πνίγονται, μόνα, αβοήθητα με το αίμα να τα τυλίγει με το κόκκινο χρώμα τους. Και έπειτα τα ξεπλένουν. Αλύπητα. Τα καταφέρνουν.Και η μάχη τέλειωσε. Και έζησαν μόνο απομεινάρια κόκκινου χρώματος, νεκρών ονείρων, που ποτέ δεν ανέπνευσαν και κατακρεουργημένες ελπίδες.