ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ο χρόνος κυλάει και μαζί του κυλάμε κι εμείς. Μεγαλώνουμε, ωριμάζουμε, συνειδητοποιούμε. Συνειδητοποιούμε πόσο μικρή είναι η ζωή. Και ξαφνικά νιώθουμε ένοχοι. Ένοχοι, που δεν έχουμε κάνει όλα αυτά που ονειρευτήκαμε. Που δεν έχουμε βρει ακόμα, αυτό το ένα και μοναδικό πράγμα που θα πας πωρώσει. Που έχουμε χαθεί στην ίδια μας τη ζωή και έχουμε αφήσει ανθρώπους πίσω μας.Ανθρώπους, που κάποτε ήταν σημαντικοί. Καθόριζαν τη ζωή μας. Και τώρα νιώθουμε μόνοι. Μ'ένα σωρό σκέψεις στο κεφάλι. Για το αν θα μπορούσαν τα πράγματα να γίνουν αλλιώς. Αν εν τέλει η μοίρα μας είναι γραφτή, ή είμαστε σε θέση να την ορίσουμε εμείς.Πριν από πέντε χρόνια, η Μ., έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη ζωή μου. Όμως έφυγε. Χωρίς να το έχω υπολογίσει. Ούτε εγώ, ούτε αυτή. Χαθήκαμε για το τίποτα. Ή τουλάχιστον έτσι πίστεψα εγώ. Ψέματα. Έπεισα τον εαυτό μου να το πιστέψει.Ήταν δυνατός έρωτας. Από αυτούς που στοχεύουν και σε χτυπάνε κατευεθείαν στο κεφάλι, στην καρδιά, στην ψυχή. Δείλιασα μπροστά του. Και φυσικά την έχασα.Παρ'όλα αυτά, τώρα είμαι αλλού και είμαι πραγματικά καλά. Είναι στιγμές όμως που σκέφτομαι όλα αυτά. Σκέφτομαι, πώς ένας άνθρωπος, που κάποτε σήμαινε τόσα πολλά για μένα, δεν ξέρω τι κάνει, αν είναι καλά. Δεν ξέρω αν είναι ευτυχισμένη.Ούτε αυτή ξέρει για μένα.Και είναι φορές, που αναρωτιέμαι αν θέλει να μάθει.