ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι 24 είχα μια ιστορία εδώ και δύο χρόνια, αυτός τώρα 30 . Τότε εγώ ακόμα φοιτήτρια σε άλλη πόλη, το είδα έξυπνη και λέω έλα μωρέ εφτά μήνες έμειναν ,μέχρι να φύγω ας περάσω καλά, χαλαρά χωρίς δεσμεύσεις, νόμιζα ότι θα μουν safe γιατί και καλά δεν ήταν ο τύπος μου (τώρα γελάμε) δεν ήθελα κιόλας τρομάρα μου. Όχι απλά την πάτησα αλλά τον αγάπησα, τον εκτίμησα, τον θαύμασα και ακόμα και τώρα το ίδιο νιώθω. Να μην τα πολύ λέω εγώ άρχισα να θέλω σχέση (αυτός ήταν σε φάση ψάχνω δουλειά, γενικά το μέλλον του) αυτός δεν ήθελε σχέση. Σχέση με την επίσημη ταμπέλα δεν κάναμε ποτέ , εγώ έφυγα έλεγα θα κοπεί, δεν κόπηκε , μετά έφυγε αυτός για εξωτερικό για δουλειά, έλεγα τώρα θα κοπεί πάλι δεν κόπηκε το κρατήσαμε, πήγαμε διακοπές , πήγα εγώ εξωτερικό να τον δω, γενικά φανταστείτε μία σχέση αλλά χωρίς να το παραδέχεται, εγώ τον άφηνα να το πιστεύει, μην παρεξηγηθώ με το τελευταίο καταλαβαίνετε . Τα δυο χρόνια που τράβηξε όλη η ιστορία έκανε πολλά πράγματα, μου έδειχνε ότι με αγαπούσε, γενικότερα έκανε αλλά δεν έλεγε. Από την μία καλό αλλά από την άλλη είχα και εγώ ανάγκη να ακούσω κάτι όχι κάθε φορά που άνοιγα κουβέντα να με προσγειώνει ανώμαλα, σαν να τα λεγε χωρίς να τα πιστεύει. Τέλος αφού επέστρεψα από το ταξίδι τον χώρισα όπως έμαθα να λέει. Το έκοψα θα λέγα εγώ γιατί δεν άντεξα άλλο να προσπαθώ έτσι , άρχισα να φθείρομαι ψυχολογικά . Δεν τσακωθήκαμε το τέλειωσα με πολύ αγάπη όλο αυτό και του ζήτησα ν μην έχουμε καμία πλέον επικοινωνία και το σεβάστηκε. Εχουν περάσει πέντε μήνες από τότε και εγώ σαν να μην πέρασε μια μέρα. Τι να πω μακάρι να ήξερα αυτός πως αισθάνεται και τι ήμουν τελικά γι αυτόν. That's life