ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Κάθε φορά που στο στήθος μου,καρφώνεται αυτό το ασήκωτο σαν τεράστια πέτρα βάρος,αυτόματα η μνήμη με πάει πίσω στο χρόνο...Τότε,που δεν μπορούσα να ξεχωρίσω ακόμη,αν το βάρος της πραγματικότητας που ζούσα,ήταν πιο δυσβάσταχτο από το βάρος που θα έφερναν στους ώμους μου τα όνειρα,που έπλαθα εκεί δίπλα στο ποτάμι...Ήταν όμορφο το ποταμάκι μου,με γαλήνευε κι άκουγε τους καημούς και τα σχέδιά μου.Θυμάσαι;Σου το'δειξα. Όλα σου τα'δειξα...Όλα στα είπα! Και τι ένιωσες;Όταν θέλω να τρέξω να κρυφθώ,είναι γιατί Ο,ΤΙ προσπάθειες κάνω,έχουν αποτύχω και μου τρώει τα σωθικά αυτή η αποτυχία.Δεν είναι γιατί,πάνε όλοι οι κόποι μου χαμένοι,είναι που κινδυνεύω να φθάσω πάλι στο μηδέν!!!Αν μ'αγάπαγες,θα το είχες καταλάβει.Θα σ'ένοιαζε ΑΥΤΟ, ΠΑΝΩ ΑΠ'ΌΛΑ Τ'ΑΛΛΑ.Είχα όνειρα και πονάει πολύ να κάνεις όνειρα...