ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Και πρωι μεχρι βραδυ,παιζω ή παιχνιδια ή θα κοιμαμαι ή διαβαζω. Αυτη ειναι ολη μου η ζωη. Ουτε φιλους εχω,και η αληθεια ειναι πως δεν μετανιωνω γιατι οσες φορες εμπιστευτηκα το μετανιωσα πολυ,και περα απο αυτο,παντα ημουν αυτη που εβαζα τους αλλους πανω απο μενα,ποτε δεν ελεγα "οχι" παντα εκανα οτιδηποτε για να βοηθησω οσο μπορω καποιον,αλλα,παντα ηταν λαθος ολο αυτο,και δεν αξιζε κιολας ολος αυτος ο κοπος μου γι'αυτους τους ανθρωπους γιατι οχι απλα ηταν αχαριστοι αλλα ηθελαν το κακο μου,προσπαθησαν με διαφορους τροπους να με πληγωσουν. Ο πατερας μου ειναι αλκοολικος,η μανα μου νευρικη. Απο μικρη εχω ζησει πολλα ασχημα σκηνικα,αλλα προσπαθω να τα ξεχναω,η βασικα,να μπορω να το αποδεχτω ολο αυτο. Ξερω πως δεν εχω τοση ασχημη ζωη,κατανοω πως αλλοι εχουν ζησει πολυ πιο ασχημα σκηνικα και λυπαμαι πολυ αλλα λυπαμαι και για μενα,λυπαμαι που δεν μπορω να κανω τον πατερα μου να καταλαβει πως δεν θελω να φυγει απο την ζωη τοσο νωρις. Εχει και προβληματα υγειας που δεν προσεχει καθολου,δεν τον ενδιαφερει καν. Καποιες φορες νιωθω τετοια κουραση,ψυχικη,που απλα χανω τον εαυτο μου. Εχω περασει μπουλινγκ,για την καταγωγη μου,και γιατι παντα με θεωρουσαν "weirdo" αλλα δεν με πειραξε τοσο,βασικα,μεχρι την 3 γυμνασιου με πειραζε,τωρα δεν με νοιαζει καν,τι πιστευουν οι αλλοι για εμενα.Αυτα,ηθελα καπου να μιλησω,να γραψω να φυγει απο μεσα μου επιτελους μετα απο τοσα χρονια.