ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

πως βρήκα τον άνθρωπο με τον οποίο θέλω να περάσω πολλά χρόνια από τη ζωή μου μαζί του. Είμαι 20 χρονών και έχω σχέση από τα 18. Το αγόρι μου είναι υποστηρικτικό στα πάντα,με αγαπάει,περνάμε πάντα τέλεια,πηγαίνουμε βόλτες και ταξίδια.Οι γονείς μου δεν τον θέλουν επειδή εγώ σπουδάζω ενώ εκείνος όχι αλλά αυτό δεν με επηρεάζει καθόλου. Αυτό που με προβληματίζει είναι το κατά πόσο "χάνει" κάποιος πράγματα από τη ζωή του με μια μακροχρόνια σχέση από τα 18. Μου το λένε συχνά αυτό στον περίγυρο μου αλλά δεν είμαι σίγουρη για το αν έχουν δίκιο και βλέπουν κάτι που εγώ δεν βλέπω επειδή είμαι μικρή σε ηλικία και ερωτευμένη. Πιστεύω πως όταν βρεις έναν άνθρωπο να σε αγαπάει και να τον αγαπάς δεν πρέπει να τον αφήσεις να φύγει. Και πάλι όμως καμια φορά κλονίζομαι παρόλο που μέσα μου ξέρω πως η ανάγκη μου για αγάπη είναι πολύ μεγαλύτερη από την ανάγκη μου για πολλούς γκόμενους. Γιατί κακα τα ψέματα όταν λένε: δεν ζεις τη ζωή σου αυτό εννοούν. Αφού κατά τα άλλα και τα ξενύχτια μας και τα μεθύσια μας κάνουμε και φίλες για να βγαίνω έχω. Δεν ξέρω,είναι καλύτερα να κλείσω τα αυτιά μου σε τέτοιες παρατηρήσεις?