ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

να σχολιασω κατι πολυ συγκεκριμενο που παρατηρω σαν φαινομενο στην κοινωνια μας, τη μικρη δικη μας ελληνικη αλλα και γενικοτερα παγκοσμιως ως φαινομενα. Εγκαταλειπουμε πιο ηρεμες, "πολιτισμενες" εποχες και μπαινουμε σταδιακα σε κλιμα προετοιμασιας πολεμου. Κυριολεκτικα και μεταφορικα. Κυριολεκτικα εννοωντας το αυτονοητο. Μεταφορικα τωρα. Παρατηρηστε λιγο γυρω σας. Ολοι αντιλαμβανομαστε οτι τα τελευταια χρονια η βια ειναι πιο εντονη στις ζωες μας σε καθε της μορφη. Μετατρεπομαστε σε κοινωνιες ζουγκλας και οχι πολιτισμενες κοινωνιες. Επιλεγουμε τη βια απο το διαλογο. Μεσα στην οικογενεια. Μεσα στο καφενειο. Στις συνελευσεις. Στο δρομο. Εν μερει δικαιολογημενο λογω συσσωρευμενης εντασης, στρες και ανασφαλειας. Ομως οταν κανεις δεν εχει μαθει να ελεγχει το θυμο του και εχει μαθει να λειτουργει με βαση τη δυναμη και νομιζει πως θα λυσει τις διαφορες του με τη βια, ποσο ευκολα μπορει να ξεφυγει μια κατασταση και να γινει ακραια; Ποσο ευκολα μπορει κανεις να χειροδικησει η να αφαιρεσει τη ζωη ενος αλλου ανθρωπου; Και μετα να επικαλειται την κακη στιγμη και τα ψυχολογικα προβληματα; Που αναμφιβητητα υπαρχουν, γιατι κανενας φυσιολογικος ανθρωπος δε θα εφτανε μεχρι εκει,να αφαιρεσει τη ζωη καποιου αλλου. Αλλα τι συμβαινει με ολους αυτους τους ανθρωπους που κυκλοφορουν εξω και ειναι ενα οπλο ετοιμο να πυροβολησει ανα πασα στιγμη; Γιατι ειναι πολλοι. Και ολη αυτη την ενταση την εκμεταλλευονται και πολιτικα καποιες ομαδες, που επιλεγουν να λυνουν τις διαφορες τους παλι με τη βια και την επιβολη του ισχυροτερου. Και βλεπεις τον κοσμο να χανει τη μπαλα, και να γινεται ενα μπουγιο, ολοι εναντιον ολων. Ο αλλος στην ουρα στην τραπεζα να μιλαει φωναχτα και να κραζει "αυτους που τοσα χρονια μασαμπουκωνουν και λειτουργουν με βυσματα και τρωνε τα λεφτα και εχει περιελθει η χωρα σε αυτα τα χαλια" και να ριχνει σποντες σε αλλους που δεν τους γνωριζει καν προσωπικα, γιατι νομιζει οτι του φαγαν τη σειρα στην ουρα (εχω συγκεκριμενο περιστατικο υποψη μου γι αυτο και η αναφορα, που στην προκειμενη περιπτωση δεν του φαγε καμια σειρα σε ουρα, αλλα μπηκε σε αλλη μικροτερη ουρα για συγκεκριμενη κατηγορια, στην οποια και υποκεινταν, και ο αλλος νομιζε οτι χωθηκε επειδη δε μπηκε πισω απο την ουρα που ηταν ο ιδιος). Και να δημιουργειται μια κατασταση εμφυλιου πολεμου. Δικαιολογημενος ολος ο θυμος και ολα τα νευρα και ολη η ενταση. Ομως αυτο το κλιμα εμφυλιου πολεμου, να φτανουν οι καταστασεις οριακα στο να ερθουν δυο ανθρωποι που δε γνωριζονται προσωπικα στα χερια, επειδη ο ενας κατηγορησε τον αλλο για ρουσφετι π.χ. σε δημοσιο χωρο μπροστα σε αλλους, δεν οδηγει σε καμια επιλυση κανενος προβληματος. Το να κατηγορουν οι μεν τους δε οπως γινεται και τοσα χρονια δε λυνει κανενα προβλημα. Αυτα τα καναμε οταν ημασταν μωρα και μαλωναμε με το αδερφι μας και τρεχαμε στους γονεις μας και κλαιγομασταν: "Moυ εκανε αυτο! Ναι, αλλα αυτος μου εκανε αυτο!" Και νομιζαμε οτι απαλασσομασταν απο το κακο που κανουμε επειδη ειχε κανει κακο και ο αλλος. Ε δεν παει ετσι. Ποτε θα ωριμασουμε επιτελους σαν κοινωνια και σαν ανθρωποι; Το να παρουμε τα οπλα και να καθαρισουμε το ενα τριτο του πληθυσμου, οσους εχουν χρησιμοποιησει το βυσμα π.χ., αλα γαλλικη επανασταση, παλι δεν αποτελει λυση. Κατι πρεπει να γινει, αλλα οχι με τη βια, αλλιως δεν παμε μπροστα, αλλα επιστρεφουμε στη ζουγκλα. Και μιλαω ως καποια που και ως ατομο και ως οικογενεια, ουδεμια σχεση δεν ειχαμε ανεκαθεν με κυβερνωντα κομματα, και επομενως ποτε δεν ειχαμε ακρες για βυσματα. Δεν παω δηλαδη να σωσω το τομαρι μου. Ομως δε θα μπω μπροστα κιολας να δικασω ανθρωπους για εγκληματα του παρελθοντος. Απο δω και περα τι γινεται ειναι το θεμα. Ταπεινη μου γνωμη...