ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Το αγόρι μου δουλευει 16 ωρες τη μερα εδω και δυο μηνες..δεν εχουμε χρονο να βρεθουμε και νιωθω να είμαι η τελευταια προτεραιότητα του..ενω αυτος μου λεει να κανω υπομονη και οτι με αγαπαει. Παμε το πολυ για ενα καφε και αυτος μεσα στο αγχος για το τι ώρα θα πιασει δουλεια.ουτε ρεπο εχει ..ξερω οτι αυτο θα παει ολο το καλοκαίρι.Είμαι μπερδεμενη.ξερω οτι αξιζει για αυτο ειμαι μαζι του απλα νιωθω να μην εχω σχεση.νιωθω ενα κόμπο και μια ατέλειωτη αγαπη για αυτον που πεφτει στο κενο..ποια πιστευετε ειναι η καλυτερη αντιμετωπιση σε αυτο που ζω.να κανω υπομονή ?ποσο πια?? Πόση υπομονή και λαχτάρα να περασουμε λιγο χρόνο μαζι..και το πιο σημαντικο δεν εχω φιλους φιλες μονο τη δουλεια μου.και το βαρος πεφτει πανω του.Είναι η προτεραιότητα μου..αυτος παλι?