ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Σταύρο, δεν ήξερα που αλλού να σου απευθυνθώ και δεν εχει και κανένα νόημα πια. Έχουν περάσει έξι χρόνια ήδη. Και μια ζωή ολόκληρη. Βρήκα όμως τις κάρτες σου, χθες που ξεπακέταρα, αυτή που μου είχες γράψει όταν είχα πάει στο διαγωνισμό και άλλη μια γενεθλίων και κάπως ένιωσα . Αρχικά ένιωσα άσχημα, μετά συγκινήθηκα πολύ. Κατάλαβα επιτέλους τι έγραφες γιατί επιτέλους έχω νιώσει έτσι κι εγώ. Είναι πλούτος να νιώθεις έτσι τελικά. Και είναι μαρτυρικό και κριμα να δίνεις αυτόν τον πλούτο σε κάποιον που δεν το αντιλαμβάνεται. Πραγματικά λυπάμαι για τον άνθρωπο που γνώρισες και ερωτεύτηκες. Αλλά ήταν απαραίτητο να έχω υπάρξει αυτός ο άνθρωπος για τη δική μου εξέλιξη. Φοβάμαι πως αυτό επηρέσασε τη δική σου. Ελπίζω να σε έχεις συγχωρήσει και να έχεις καταφέρει να ζεις καλά, ευτυχισμένος με τη σωστή σύντροφο δίπλα σου. Λυπάμαι που στη σκέψη ότι θα συναντηθούμε τυχαία, εκενυρίζομαι και νιώθω άβολα αντί για χαρά. Δεν έχει να κάνει με εσένα τόσο, όσο με το αφτερτέιστ της συγκεκριμένης περιόδου. Ακόμα εντυπωσιάζομαι με τη δωτικότητα που είχες και με την γεναιοδωρία σου και μακάρι, αν και δεν το πιστεύω, να έχεις κρατήσει κάτι θετικό κι εσύ από εμένα. Όπως και να έχει, εύχομαι και ελπίζω μέσα από την ψυχή μου να έχεις βρει τη γαλήνη σου, την ισορροπία σου και τη δική σου προσωπική ευτυχία. Να είσαι καλά.Σ.