ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Έχω την τάση να λέω το αντίθετο από αυτό που εννοώ στον άλλον και να εξαφανίζομαι. Πονάω μόνη και περιμένω πάντα το άλλο άτομο να καταλάβει αυτό που εννοώ πραγματικά. Και δεν συμβαίνει ποτέ. Και μένω μόνη. Μόνη. Μόνη. Μόνη. Και φταίω εγώ. Απλώς, πάντα ήθελα κάποιος να με ψάξει και να νοιαστει για μένα. Όταν είμαι γύρω από άτομα νιώθω ότι χάνομαι και δεν υπάρχω και ότι αυτά είναι μπροστά. Είναι απαίσιο το ότι μπορεί να ζητήσεις συγγνώμη σε κάποιον και εκείνος να μην σε συγχωρήσει. Πώς γίνεται κάποιος που σε λάτρευε χθες ή τουλάχιστον έδειχνε ότι σε συμπαθούσε πολύ μέχρι χθες, σήμερα να αδιαφορεί για την ύπαρξή σου;! Λες και η παρέα σου δεν σήμαινε τίποτα. Τα μάτια μιλούν από μόνα τους και ταυτόχρονα δεν λένε και τίποτα. Φοβάμαι το συναίσθημα της εγκατάλειψης. Θέλω να μαι ελεύθερη και ανεξάρτητη. Κουράστηκα να βρίσκομαι στο σκοτάδι. Εγώ φταίω που ενώ με τον τρόπο της έδειχνε ότι απλως με είχε για την σχολή... εγώ το παρεξήγησα. Στην αρχή το δεχόμουν όλα οκ. Έπειτα όμως, χωρίς να το καταλάβω δέθηκα μαζί της. Αλλά, όταν της έστειλα μήνυμα κλπ απλως μου πε γειά την επόμενη. Και τέλος. Και τώρα το ίδιο. Της λέω γειά προσπαθώ να την πλησιάσω και είναι πολύ πολύ τυπική. Είναι τόσο κακό να θέλω και εγώ μια φίλη στη σχολή; δύο χρόνια τώρα είμαι μόνη και ήθελα αυτό. Οκ έκανα λάθος αλλά δεν ήμουν καλά. Ένιωσα μια μικρή εγκατάλειψη και φέρθηκα έτσι. Απλώς πονάω και νιώθω χάλια. Νιώθω ότι οσο την έχω μέσα στην αίθουσα δεν μπορώ να μαι καλα. Πρέπει να ξεσυνηθισω και να μαι μόνη πάλι. Πρέπει να το αποδεχτώ ότι έτσι συμβαίνει με μένα. Είμαι η βαρετή, αυτή που δεν την θέλουν πολύ, αυτή που οκ ναι μεν θα μου πουν γειά αλλά για παραπέρα δεν κάνω... Και είχα δώσει λόγο στον εαυτό μου να μη δεθω. Όμως, τελικά άρχισα να πιστεύω πάλι και βγήκαν όλα σκατα πάλι. Ίσως φταίει που με περνούσε δέκα χρόνια σχολή δεν ξέρω. Απλως όταν ήμουν για σημειώσεις και βοήθεια και μια στο τόσο καλή ήμουν. Μετά ήρθε πιο κοντά μου και τελικά με γράφει έτσι. Τουλάχιστον θα θελα να πει κάτι σε όσα της έχω πει. Το γράψιμο "διαβάστηκε κ σε γράψε" με σκοτώνει προσωπικά. Γιατί δεν ξέρω τι εννοεί με την σιωπή της. Και τρελαίνομαι. Το χω πάθει κ με αγόρι στο παρελθόν. Απλώς όλα μου πάνε σκατα. Δεν είμαι για πολλά πολλά. Είμαι τρελή, ηλιθια, άχρηστη κοκ. Σορρυ για το σεντόνι αλλά ήθελα να γράψω τις σκέψεις μου εδώ από το αμφιθέατρο της σχολής. Αναζητώντας τη δική μου διέξοδο σε αυτό το χάος και κουβάρι συναισθημάτων και τρέλας.