ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Όσο περνάει ο καιρός, συνειδητοποιώ όλο και περισσότερο ότι δεν μπορείς να βασιστείς σε κανέναν απολύτως. Βέβαια, πάντα το ήξερα αυτό απλά τώρα με τον χρόνο, το αντιλαμβάνομαι καλύτερα. Αυτό όμως που με αγχώνει και φοβίζει, είναι ότι μήπως δεν τα καταφέρω μόνη μου. Είμαι πολύ αδύναμη και γενικά φοβάμαι. Θέλω να έχω κάποιους ανθρώπους δίπλα μου, να προχωράμε μαζί αλλά αυτό δεν πρόκειται να γίνει ποτέ. Είτε γιατί η μία είναι ξέγνοιαστη επειδή έχει πλούσιο φίλο και κάνει δωρεάν ταξίδια μαζί του, είτε η άλλη έχει στο μυαλό της μόνο να πηγαίνει σε κλαμπ και να κάνει σεξ, η άλλη τα θέλει όλα έτοιμα και κινήσεις δεν κάνει (αν δεν ήμουν εγώ, ούτε διαβατήριο θα είχε φτιάξει και όχι μόνο αυτό) και η άλλη (αδερφή να σου πετύχει), να σου λεει χαράς την δουλειά που βρήκες, μου είχε πει κάποτε, και τώρα, τι να έρθεις να κάνεις εδώ; αφού δεν πρόκειται να σε δεχτούν στην δουλειά κι αν σε δεχτούν θα σου δίνουν ψίχουλα και θα σε απολύσουν, τσάμπα λεφτά θα χαλάσεις για μία συνέντευξη κτλ κτλ. Μόνο η μητέρα μου νοιάζεται πραγματικά για εμένα (σίγουρα δεν ήταν και η καλύτερη γιατί μπορεί να μου έχει μεταδώσει όλες τις ανασφάλειες και αδυναμίες κ.α...) αλλά τι μπορεί να κάνει κι αυτή η έρμη πλέον; ούτε το δημοτικό δεν έχει τελειώσει... αλλά πάνω από όλα είναι δίπλα μου. Ούτε κι εγώ όμως είμαι η τέλεια κόρη, μπορεί να της έχω φερθεί άσχημα, να έχω τσακωθεί μαζί της κτλ αλλά όπως και να έχει, η μητέρα μου, είναι ο μόνος λόγος που θα με κρατούσε στην Ελλάδα, και δεν της έχω πει ποτε "σ' αγαπώ".