ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Όταν ήμουν 17 γνώρισα κάποιον ήταν 24 χρονών από την πρώτη στιγμή που γνωριστήκαμε υπήρχε μια πολύ δυνατή έλξη που αργότερα αναπτύχθηκε σε έρωτα ένιωθα ότι βρήκα τον άνθρωπο μου ότι δεν θα υπάρχει άλλος σαν αυτόν με έκανε πολύ ευτυχισμένη και το εύχομαι σε όλους αυτό μακάρι όλοι να νιώσετε τόσο δυνατά για κάποιον κάποια στιγμή ειναι το πιο όμορφο συναίσθημα αλλά λογο μερικών καταστάσεων,αποσταση και τρίτων ατόμων χωρίσαμε δεν γινόταν αλλιώς και επειδή μένει στο εξωτερικό πλέον μπορεί να τον δω μια φορά τον χρόνο όσες φορές γυρνούσε Ελλάδα κάθε φορά που συναντιόμασταν ένιωθα μια βαθιά θλίψη γιατι έχασα κάτι τόσο όμορφο? Γιατί να μην είναι αλλιώς τα πράγματα?γιατί μερικοί άνθρωποι είναι τυχεροί και ζουν τον έρωτα τους και εμείς δεν μπορούμε? τώρα σπουδάζω είμαι 21 χρονών και το μόνο που ήθελα όσες φορές ερχόταν είναι να τα παρατήσω όλα και να φύγω μαζί του....αυτό όμως δεν θα συμβεί ποτέ δεν μπορουμε να ζούμε άλλο έτσι με την ελπίδα ότι στο μέλλον κάτι θα αλλάξει και θα ήμαστε μαζι όσες φορές συναντιομαστε ή μιλάμε στο facebook ξυπνάνε παλιά συναισθήματα σαν να μην πέρασε μια μέρα θέλω να προχωρήσω παρακάτω θέλω να γνωρίσω κάποιον που όμως να κρατήσει να είναι εδώ δίπλα μου να είμαι ευτυχισμένη δεν μπορώ άλλο να ζω έτσι η σκέψη του είναι πλέον μια θηλιά στον λαιμό που με πνίγει θέλω να προχωρήσω παρακάτω δεν αντέχω άλλο Εχω σχέσεις και με άλλα άτομα από τότε που χωρίσαμε αλλά ήταν απλά ενθουσιασμοι κάποια στιγμή μου πέρναγε αλλά αυτός δεν έφυγε ποτέ εντελώς από την καρδιά μου