ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πολλές φορές να βρεθώ στο περιθώριο, από συμμαθητές κλπ. Με το που αλλάξαμε πόλη στο δημοτικό μέχρι και το λύκειο ήμουν το παιδάκι που δεν έχει πολλύς φίλους, ή βαρετή,η ’’άσχημη’’, αυτή που όλοι έχουν γραμμένη με λίγα λόγια. Πέρασα μοναξιές και αισθανόμουν ότι κάτι πάει τραγικά λάθος μαζί μου, θεωρούσα ότι είμαι ελαττωματική η κάτι τέλος πάντων. Και απόλυτα λογικό ήταν, αφού δεν έιχα αποδοχή από τα ατομα της ηλικίας μου και η απορριψη ηταν το μονο που εισεπραττα . Έτσι, αναγκάστηκα να χτίσω την αυτοεκτιμηση μου σε ότι έχω μεσα μου και όχι πανω στην αποδοχή των αλλων. Δημιουργησα λοιπόν κάτι που κανένας δεν μπορεί να μου πάρει ,μια αυτοεκτίμηση με βαθος και οχι επιφανειακη η οποία βλέπω σιγά σιγά να μου χρησιμευει όλο και πιο πολύ στις σχέσεις μου ως ενήλικη. Πέρασα βεβαια και βγήκα από μια φάση, που πίστευα ότι όλοι όσοι με βλεπουν με αντιπαθουν και προσπαθούσα να απομονωθώ. Ακόμα με πιάνει αυτη η ανοησία ώρες ώρες, αλλά ως επί τον πλείστον το να είμαι το παιδακι που τα αλλα παιδακια δεν ηθελαν να παιζουν με ωφέλησε. Εχω λοιπόν αυτάρκεια, αυτο σημαινει πως ξέρω ότι κανενας δεν μπορεί να μου πάρει τίποτα, και ότι δεν φοβαμαι πια μην πληγωθω, γιατι ο εγωισμος μου εξαρταται μονο απο μενα αρα κανεις δεν μπορει να τον πληγωσει. Αυτή λοιπον η αυταρκεια μου μου επιτρεπει να χτιζω γερες και ειλικρινεις σχέσεις στις οποιες δίνω χωρίς φόβο και που όσο και αν δεθώ διατηρω την ανεξαρτησια μου. Αλλάζοντας περιβάλλον απο το σχολειο ,όταν απομακρυνθηκα απο τους συμμαθητες μου, και είδα τους αλλους ανθρωπους να με θεωρουν σχεδόν παντα,όμορφη, γλυκια και εξυπνη καταρχας ενιωσα σαν να δικαιωνομαι και κατα δευτερον αισθανθηκα ότι οι αλλοι αναγνωριζουν απλά αυτο που εγινα, ότι η αποδοχη τους ειναι γεγονος όχι κατι που πρεπει να κυνηγαω. Νιώθω λοιπόν όσο κλίσε και αν ακουστει ότι είμαι μια ψυχή αθανατη που κανενός η κακια και η μιζερια δεν τσαλακώνει.