ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

2: 47. Βραδυ. Σιωπη. Διαβαζω, γιατι αυριο εχω εξεταστικη. Κανω ενα διαλειμμα και εχω τα στικα στα αυτια μου, ακουγωντας "τα απογευματα τα αδεια". Μπροστα ανοιχτες οι σημειωσεις μου και εγω κοιταω το κενο, παντοτε μπορουσα να κοιταω μπροστα κοιτώντας ταυτοχρονα το κενο. Το δικο μου το κενο, της ζωης μου, της ψυχης μου. Ο ανεμιστηρας βγαζει εναν απαλο θορυβο εδω και ωρα, που τον εχω συνηθισει και ειναι ο μονος που τολμαει να ταραξει την ηρεμια του χωρου και της στιγμης, κουνωντας τις τουφες που καλυπτουν τα πλαγια του προσωπου μου. Διπλα μου κοιμαται η μεγαλυτερη αδερφη μου, γυρναω και την χαιδευω με το βλεμμα. Ειναι τοσο ησυχη και γαληνια.Ησυχια, σιωπη και κενο. Τιποτα το συνταρακτικο δε συμβαινει. Σιωπηλες στιγμες μονο και εγω να τις παρακολουθω να φευγουν και να χανονται.Μ. 18