Μπαμπάς γίνεσαι, δε γεννιέσαι!

Πρωί Κυριακής, 8.30 π.μ., καθισμένος στις καρέκλες έξω από την αίθουσα του τοκετού, ένας μελαχρινός άνδρας γύρω στα 40 περιμένει με ανυπομονησία. Είμαι εγώ. Γύρω μου παρατηρείς διάφορες φιγούρες αλλά δεν φαίνεται να δίνω σημασία, είμαι χαμένος στις σκέψεις μου, στις σκέψεις ενός «πατέρα», όπως πρόκειται από εδώ και στο εξής να συστήνομαι για τα επόμενα χρόνια της ζωής μου.

Ο πατέρας της Ανθής

9 π.μ. το πρώτο κλάμα ακούστηκε και τώρα από έναν απλό άνδρα που βλέπαμε να οργώνει τον διάδρομο γίνομαι και επίσημα πατέρας. Θα περάσουν όμως πολλές ακόμα μέρες μέχρι να κερδίσω τον τίτλο του «ΜΠΑΜΠΑ ΜΟΥ», θα διανύσω εκατοντάδες μέτρα πάνω-κάτω στο σπίτι για να κοιμίσω την Ανθή, για να της φέρω ένα ποτήρι νερό μέχρι να χτίσω μαζί της μια «σχέση από καλό χαρμάνι». Θα πιώ δεκάδες φλιτζάνια με ελληνικό καφέ Λουμίδης Παπαγάλος για να αντέξω την κούραση. Θα δοκιμάσω πράγματα που ποτέ δεν είχα φανταστεί, θα μπω στην κουζίνα να φτιάξω με μεγάλη αποτυχία την πρώτη τούρτα γενεθλίων της γιατί θέλω η δική μου η κόρη να έχει το καλύτερο.
Και όσο μεγαλώνει, τόσο θα μαθαίνω να κάνω πράγματα μόνο για εκείνη. Θα μάθω ότι η φούστα του μπαλέτου λέγεται τουτού και όχι «το τούλι», όπως θα μου επισημάνει για άλλη μία φορά νευριασμένη στο αμάξι, ενώ προσπαθώ να ξεμπλέξω την τουτού από τη ζώνη του αυτοκινήτου. Θα μάθω ξανά όλη την ελληνική ιστορία του 18ου αιώνα απέξω γιατί τι δυσκολεύει και γιατί αρνείται να τη διαβάσει μόνη της. «Εγώ θα γίνω υδραυλικός, τι να την κάνω την ιστορία;», θα μου πει με ύφος, ενώ κρατάει ένα γαλλικό κλειδί στο χέρι.

-«Έκαστος στο είδος του, μπαμπά!».
-Και ο Λουμίδης στους καφέδες, θα της πω, και θα γελάσουμε, αγκαλιά, στον καναπέ, εγώ, εκείνη και το γαλλικό κλειδί.

Και όταν θα μπούμε κι επίσημα στην εφηβεία, γιατί μαζί θα μπούμε, τότε θα νιώσω σαν να πρέπει να φτιάξω τη «σχέση από καλό χαρμάνι» που είχαμε, από την αρχή. Θα μάθω να παραμερίζω το εγώ μου, να ακούω το «ώχου, μωρέ, μπαμπά, δεν καταλαβαίνεις τίποτα» κάθε φορά που την ρωτάω «τι έγινε βρε, μπαρμπουνάκι μου;», αλλά θα συνεχίσω να την ρωτάω. Θα τρέχω να της πάω καθαρά ρούχα στο σχολείο γιατί το κοριτσάκι μου, δεν είναι πια κοριτσάκι, θα περιμένω στο αμάξι έξω από το πάρτι της φίλης της που θα τελειώσει σε λίγο και σε λίγο και σε λίγο. Θα δω το πρώτο αντρικό όνομα να αναγράφεται στην οθόνη του κινητού της και να την καλεί αλλά δε θα το σηκώσω, δε θα της πω τίποτα. Ξέρω, πια, ότι το «μπαρμπουνάκι» μου μεγάλωσε.

Κι όσο τα χρόνια περνάνε, και όσο τα φλιτζάνια ελληνικό καφέ Λουμίδης Παπαγάλος που πίναμε γίνονται όλο και πιο περιστασιακά, κι όσο τα μυστικά που ήταν κρυμμένα αποκαλύπτονται, η «σχέση από καλό χαρμάνι» που έχουμε θα συνεχίσει να δυναμώνει και εγώ θα συνεχίσω να μαθαίνω πως να γίνομαι «ο μπαμπάς της Ανθής».

Υ.Γ.: Γιατί μπαμπάς γίνεσαι, δε γεννιέσαι.

Και αυτό το ξέρει καλύτερα απ' όλους ο Κ. Πιλάβιος, που μέσα από τη νέα του ταινία μικρού μήκους εμπνευσμένη από τον Λουμίδης Παπαγάλος, σκιαγραφεί το ταξίδι ενός πατέρα.