Πάει ο παλιός ο χρόνος, ευτυχώς όχι και τα όνειρα

ADVERTORIAL

«Πριν το τέλος του χρόνου θα έχω μετακομίσει», δήλωσε ο Πάρης σε οικογένεια και φίλους λίγο πριν φύγει οριστικά από το χωριό. Η Θεσσαλονίκη τον περιμένει, όπως την περιμένει κι εκείνος όλα αυτά τα χρόνια του σχολείου. Μπορεί να μην πέρασε πουθενά, όμως το όνειρο του δεκαοχτάρη εαυτού του δεν του επέτρεψε ποτέ να το βάλει κάτω.

Κολλημένος στην οθόνη της τηλεόρασης τις τελευταίες μέρες παρακολουθούσε την έναρξη της λειτουργίας του μετρό με μια ανεξήγητη αγωνία, αλλά και έναν παιδικό ενθουσιασμό. Έμοιαζε να έχει, κατά κάποιον τρόπο, ταυτιστεί. Τόσο έτοιμος, όσο ήταν κι αυτή η πόλη εδώ και χρόνια, να δεχθεί την μεγάλη αλλαγή, να κάνει το βήμα, να πάει τη ζωή «μια στάση» παρακάτω. Το ξέρει, το αισθάνεται και έχει έρθει πλέον η στιγμή να το πραγματοποιήσει. Χρήματα για νοίκι δεν υπάρχουν, η μόνη επιλογή το σπίτι της θείας Πετρούλας. Ένα σπίτι τόσο παλιό, που μοιάζει στα αλήθεια να έχει «πετρώσει» μαζί με τα έπιπλα και τα αντικείμενα του.

Κι όμως σήμερα, λίγο πριν την εκπνοή του χρόνου, ο Πάρης μετακομίζει εκεί. Σε μια vintage ζωή, που ο ίδιος έχει βάλει στόχο να φρεσκάρει με το πάθος της νιότης του. Κι ας μην έχει συγκεκριμένο πλάνο. Έχει κάνει μερικές οικονομίες δουλεύοντας για καιρό όπου τον φώναζαν. Αυτές θα είναι και το «εισιτήριο» για τις πρώτες διαδρομές του στην πόλη. Με την άφιξή του, βιάζεται να ανοίξει το σπίτι.

Ένα πολυπαθές διαμέρισμα που έχει χωρέσει μέσα του χιλιάδες ιστορίες. Και χωράει κι άλλες. Αυτό νιώθει ο Πάρης μπαίνοντας. Οι τοίχοι, βαμμένοι με αμέτρητες στρώσεις μπογιάς, έχουν τη μυρωδιά του χρόνου. Ένα μείγμα υγρασίας, ξύλου και ξεχασμένου γιασεμιού από κάποια γλάστρα που άφησε το ανεξίτηλο άρωμά της. Ο Πάρης πλησιάζει τα έπιπλα και τα παρατηρεί. Αμέτρητα σκαλίσματα, βαριά και ασήκωτα, γεμάτα χαρακτήρα. Αισθάνεται ένα ανεπαίσθητο άγγιγμα σκόνης, σαν να πιάνει στα χέρια του ένα παλιό βιβλίο που ανοίγει για πρώτη φορά μετά από δεκαετίες. Στα ντουλάπια, πορσελάνινα φλιτζάνια με λεπτές ρωγμές και μια ελαφριά οσμή τσαγιού κρατούν το μυστικό της τελευταίας χρήσης τους. Το φως που μπαίνει από τα παράθυρα και τις φθαρμένες κουρτίνες, είναι μαλακό και ζεστό. Σαν να φιλτράρει τα χρόνια και με έναν τρόπο να γλυκαίνει τη φθορά.

Τουλάχιστον υπάρχουν όλα. Το σπίτι είναι φουλ. Ο Πάρης θα επιστρατεύσει μέσα του τον νοικοκύρη που κρύβει καλά για να το συγυρίσει όσο καλύτερα μπορεί. Όμως πριν απ’ όλα, σειρά έχουν οι προμήθειες. Το σπίτι, τοποθετημένο στη δυτική άκρη της πόλης, βρίσκεται σχετικά εκτός, μακριά από τα πάντα. Έχει όμως αρκετά κοντά του ένα κατάστημα Lidl. Σημαντικό και απαραίτητο. Ο Πάρης δεν ξέρει πολλά από μεγάλα σούπερ μάρκετ. Ξέρει όμως να ξεχωρίζει το καλό. «Μαγικά Χριστούγεννα» γράφει το φυλλάδιο που βρίσκει στην είσοδο της πολυκατοικίας. Κάπως έτσι θα είναι και φέτος, ο Πάρης το έχει αποφασίσει. Το σπίτι θα ανοίξει για το πρώτο καλωσόρισμα της παρέας και το πρώτο -πιο παράξενο απ’ όλα- ρεβεγιόν. Ανάμεσα σε χρυσές κορνίζες, πολυέλαιους, παλιά ραδιόφωνα και μπορντό βελέντζες. Με Lidl φρεσκάδα και γεύση, οδηγό και συνοδοιπόρο στο «ξεσκόνισμα» μιας νέας ζωής που μόλις ξεκινά.

Το budget περιορισμένο, αποκτημένο με κόπο, κουβαλάει αγωνίες, άγχη και όνειρα. Γι’ αυτό και πρέπει να το διαχειριστεί σωστά. Πηγαίνει στοχευμένα, σαν να ξέρει ακριβώς τι κάνει. Καθετί που διαλέγει έχει σκοπό, όχι μόνο να γεμίσει το ψυγείο, αλλά και το σπίτι με ζωή. Στο καλάθι μπαίνουν τα απαραίτητα για το καθάρισμα του σπιτιού, αλλά και όλα όσα χρειάζεται ένα τίμιο γιορτινό τραπέζι με φίλους. Τα ψώνια γίνονται με έναν συνδυασμό πρακτικότητας και μιας μικρής πολυτέλειας που έχει μόνο θετικές επιπτώσεις. Κρασιά, αλλαντικά, τυριά και σοκολάτες. Το καλάθι μυρίζει ήδη Χριστούγεννα. Φρέσκα φρούτα του χειμώνα -κόκκινα μήλα, αχλάδια και ρόδια- θα δώσουν χρώμα στους παλιούς, μαρμάρινους πάγκους της κουζίνας. Τα πιάτα με τα ξεθωριασμένα λουλούδια θα γεμίσουν με ό,τι είναι καλό. Γεύσεις απλές κι άλλες πιο σύνθετες, ένα μωσαϊκό παράδοσης και μέλλοντος. Είναι Χριστούγεννα, αλλά είναι και κάτι παραπάνω απ’ αυτό.

Η βραδιά θα πάει περίφημα. Οι φίλοι θα γεμίσουν τους καναπέδες και τα πιάτα θα αδειάσουν. Και θα γεμίσουν ξανά. Τι περίεργο πράγμα τα παλιά σπίτια. Τα πατώματά τους τρίζουν κάτω από νέα βήματα κι όμως μοιάζουν να προσαρμόζονται απόλυτα σε κάθε εποχή και ιστορία. Ο Πάρης είναι γεμάτος, σε ένα ακόμη πιο γεμάτο σπίτι. Και κάπου εκεί, σε μια γωνιά, το φως μιας λάμπας με το γυάλινο, ρετρό καπέλο της, τρεμοπαίζει σαν να του κλείνει το μάτι. Συνεχίζει να φωτίζει διακριτικά κάθε νέο ξεκίνημα. Δειλά, αλλά και με συνέπεια. «Καλά το πάω», θα σκεφτεί δυνατά ο Πάρης και το χαμόγελό του θα μείνει ανεξίτηλο μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες της καινούργιας χρονιάς.