Η περίεργη εξαφάνιση του 6χρονου Μιχάλη Μήτρου δεν μαθεύτηκε ποτέ, εδώ και τρεις δεκαετίες, στο Λεβίδι τον Ιούνιο του '85.
Στη χθεσινή εκπομπή της, η Αγγελική Νικολούλη ξετύλιξε το νήμα της υπόθεσης αυτής φέρνοντας στο φως μαρτυρίες και στοιχεία για την εξαφάνιση του μικρού Μιχάλη πριν από σχεδόν τριάντα χρόνια.
Όπως είπε τότε η μικρότερη αδελφή του που ήταν παρέα του, ένα ζευγάρι τον άρπαξε από τη μέση του κεντρικού δρόμου με δόλωμα λίγες καραμέλες. Ο Μιχάλης μπήκε στο κόκκινο αυτοκίνητο τους κι από τότε κανείς δεν τον ξαναείδε ποτέ.
Οι αδελφές του όλα αυτά τα χρόνια δεν σταμάτησαν να τον ψάχνουν με την ελπίδα ότι δεν είναι νεκρός στο βουνό γιατί κάποιος τον σκότωσε όπως έλεγαν, αλλά ζει και είναι ένας άνδρας 40 χρόνων.
Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός πως η συγκεκριμένη εξαφάνιση έχει κοινά στοιχεία με εκείνη του μικρού Νεκτάριου Κορδού που χάθηκε τέσσερα χρόνια αργότερα στη Μεσσηνία. Τα δυο αγόρια, όπως και η Άννα από τη Μάνη αλλά και ο Γιώργος από την Δήμητρα Γορτυνίας, χάθηκαν κατά την διάρκεια καλοκαιριού από την Πελοπόννησο. Οι Αρχές όμως ποτέ δεν συνέδεσαν τις υποθέσεις αυτές.
Κατά τη διάρκεια της εκπομπής ο τότε διοικητής του αστυνομικού τμήματος Λεβιδίου, με τη μαρτυρία του έδωσε μια εντελώς διαφορετική διάσταση στην περίεργη αυτή υπόθεση του παιδιού.
Τι συνέβη τη μέρα που άρπαξαν τον Μιχάλη
Το 1985 στην περιοχή Νενίνος της Αρκαδίας έξω από το Λεβίδι, η οικογένεια Μήτρου διατηρούσε τη στάνη της από όπου προερχόταν και το εισόδημα της. Από κει ξεκίνησε το θρίλερ του μικρού αγοριού που έμεινε θαμμένο για χρόνια.
Ο ρεπόρτερ της εκπομπής Φως στο Τούνελ βρέθηκε στο σημείο μαζί με την Βασιλική Μήτρου την μεγαλύτερη κόρη από τα πέντε παιδιά της οικογένειας.
Η ίδια περιέγραψε στον δημοσιογράφο τι συνέβη τη μέρα που χάθηκε ο μικρός της αδελφός.
«Όπως κάθε μέρα εκείνο το πρωί ξεκινήσαμε όλα τα παιδιά μαζί με τον πατέρα και τον παππού μας για να πάμε στο μαντρί. Πίσω στο χωριό έμεινε η μητέρα μου με τη μικρή μου αδελφή, που τότε δεν είχε καν χρονίσει. Σαν παιδιά βοηθούσαμε στις δουλειές και μέναμε στη στάνη αρκετές ώρες. Όσο βοσκούσαν τα πρόβατα, εκεί τρώγαμε, εκεί παίζαμε... Εγώ ήμουν μόλις οκτώ χρονών. Κανείς μας δεν μπορούσε να φανταστεί αυτό που θα βιώναμε με τον χαμό του αδελφού μας του Μιχάλη. Στιγμάτισε για πάντα τη ζωή μας... Εξαφανίστηκε από αυτό εδώ το σημείο το μεσημέρι της 25ης Ιουνίου του 1985... Το παιδί το πήραν κάποιοι που του έδωσαν καραμέλες και τους εμπιστεύτηκε...», αφηγήθηκε η Βασιλική Μήτρου.
Τις πρώτες ώρες της εξαφάνισης οι συγγενείς κυριολεκτικά όργωσαν την περιοχή για κάποιο ίχνος του μικρού Μιχάλη. Την επόμενη μέρα ειδοποίησαν την αστυνομία. Για τα δεδομένα εκείνης της εποχής, υπήρξε μια σημαντική κινητοποίηση καθώς στις έρευνες συμμετείχαν ομάδες του στρατού, αλλά και διασωστών με ειδικά εκπαιδευμένα σκυλιά, χωρίς όμως αποτέλεσμα.
Η κάμερα του «Τούνελ» κατέγραψε τη διαδρομή που ακολούθησαν τη μοιραία μέρα τα τέσσερα αδέλφια.
Ο αγροτικός δρόμος περνάει από το σημείο που άλλοτε ήταν η στάνη της οικογένειας και καταλήγει στον κεντρικό που συνδέει τα γύρω χωριά.
Στη διαδρομή της επιστροφής στο Λεβίδι, τα δύο μεγαλύτερα κορίτσια προπορεύτηκαν και πίσω ακολουθούσαν τα δύο μικρότερα παιδιά. Ο Μιχάλης που τότε ήταν έξι χρόνων, με την πεντάχρονη αδελφή του Χριστίνα.
«Αφού περάσαμε τον κεντρικό δρόμο γυρίσαμε και τους είδαμε να μας ακολουθούν. Δεν ήταν για μας κάτι ασυνήθιστο να μένει κάποιος για λίγο πίσω, ήταν μια διαδρομή που κάναμε καθημερινά. Δεν φοβόμασταν... Ήταν αθώες εποχές, όλοι, μικροί μεγάλοι που μέναμε στο Λεβίδι, ακολουθούσαμε αυτή τη διαδρομή», είπε η Βασιλική Μήτρου.
Είχε περάσει αρκετή ώρα από τότε που τα δύο κορίτσια έφτασαν στο χωριό και συνειδητοποίησαν πως τα δύο μικρότερα αδέλφια τους δεν είχαν φανεί. Γύρισαν πίσω και βρήκαν τη Χριστίνα μόνη της να κλαίει.
Το μικρό κορίτσι τους είπε πως σταμάτησε μπροστά τους ένα κόκκινο αυτοκίνητο με ένα ζευγάρι. Η γυναίκα βγήκε από το αμάξι, τους πλησίασε και τους έδωσε καραμέλες. Απευθύνθηκε στον Μιχάλη με το όνομα του και του είπε να μπει στο αυτοκίνητο για να τον πάει στον πατέρα του. Η Βασιλική δεν αποκλείει το γεγονός το ζευγάρι να είχε σχεδιάσει την απαγωγή και να γνώριζε τη διαδρομή που ακολουθούσε το παιδί.
΄
Σε ποιο αγνοούμενο παιδί ανήκουν τα οστά;
Βοσκός στο σημείο που άλλοτε ήταν η στάνη της οικογένειας Μήτρου, μίλησε το «Τούνελ» για την αναστάτωση που είχε προκληθεί χρόνια εννέα χρόνια μετά την εξαφάνιση του παιδιού, από τον εντοπισμό ενός κρανίου και οστών στην κοντινή περιοχή Νούδημος.
«Τα είχε βρει ένας κυνηγός και θυμάμαι που είχε έρθει η αστυνομία και είχε μαζευτεί κόσμος. Αν δεν απατώμαι το σημείο αυτό είχε ψαχτεί και στις πρώτες έρευνες για το παιδί που υπήρξε μεγάλη κινητοποίηση, αλλά κανείς δεν είχε δει τότε το ανθρώπινο κρανίο που βρήκαν αργότερα. Ούτε εγώ που έβοσκα τα πρόβατα μου εκεί, είδα ποτέ κάτι το περίεργο...», είπε στην εκπομπή ο βοσκός. Όταν βρέθηκαν τα οστά, η αστυνομία ειδοποίησε την οικογένεια Μήτρου.
«Μας είπαν πως θα τα έστελναν για εξέταση DNA, χωρίς να μας διευκρινίσουν, αν ήταν θαμμένα ή εκτεθειμένα. Ποτέ δεν μας πήραν πίσω για να μας πουν λεπτομέρειες, αν είχαν καταλήξει κάπου... Μέχρι και σήμερα που μιλάμε δεν γνωρίζουμε κάτι», είπε χαρακτηριστικά.
Το μόνο που έχει τα χέρια της η οικογένεια είναι ένα έγγραφο που αναφέρει πως μέρος των οστών αυτών είναι ανθρώπινα, ανήκουν πιθανότατα σε αγόρι ηλικίας 7 με 10 χρόνων και συμπίπτουν χρονολογικά με την εποχή που χάθηκε το παιδί. Δεν κατέστη όμως δυνατό να εξαχθεί γενετικό υλικό για ταυτοποίηση.
Σε τηλεφωνική του επικοινωνία με την εκπομπή ο απόστρατος αστυνομικός Χρήστος Μποζινάκης, που την περίοδο της εξαφάνισης ήταν διοικητής του Αστυνομικού τμήματος Λεβιδίου, είπε σχετικά:
«Όταν έγινε η καταγγελία από τους γονείς κινητοποιηθήκαμε με μια οργανωμένη έρευνα. Είχαμε καλέσει στρατό, αεροπορία, αδειάσαμε πηγάδια, υπήρχε ένας άνδρας ανά δύο μέτρα. Πρέπει να πω πως οι γονείς έκαναν δήλωση εξαφάνισης και όχι αρπαγής. Ενημερωθήκαμε από τη μικρή αδελφή του αγνοούμενου παιδιού για το κόκκινο αμάξι πέντε μέρες αργότερα. Τότε μας είπε πως κάποιοι που ήταν στο αυτοκίνητο τους είχαν δώσει καραμέλες πριν την εξαφάνιση και όχι όταν χάθηκε το αγόρι. Εμείς σπρώξαμε τις έρευνές μας και προς την κατεύθυνση αυτή. Βέβαια παραμένει μυστήριο το γεγονός ότι εκεί κοντά βρέθηκαν εννέα χρόνια μετά ανθρώπινα οστά παιδιού, σε σημείο που είχαμε ερευνήσει εξονυχιστικά».
Στο Λεβίδι οι κάτοικοι «ξεθάβουν» το θρίλερ του παιδιού.
Συγγενής περιέγραψε στο «Τούνελ» τις πρώτες αντιδράσεις των κατοίκων όταν έμαθαν πως ο μικρός Μιχάλης χάθηκε.
«Δεν δώσαμε σημασία, σκεφτήκαμε πως κάπου θα είχε πάει και θα επέστρεφε. Οι ώρες όμως περνούσαν κι όλοι οι κάτοικοι ξεκινήσαμε να ψάχνουμε. Μετά ήρθε και ο στρατός... Πολλά ακούστηκαν, πως τον πήρε ένα αμάξι, πως τον είδαν στο βουνό και ψάχναμε στα πηγάδια, πως τον σκότωσαν, δεν ξέρουμε ποια είναι η αλήθεια...», είπε χαρακτηριστικά.
Άλλος κάτοικος θυμάται το μικρό ζωηρό αγόρι που περνούσε από το καφενείο του κι έπινε πορτοκαλάδα. Όλα άλλαξαν όταν ξαφνικά μια μέρα οι καμπάνες του χωριού σήμαναν συναγερμό.
«Ο πατέρας του τότε ήταν μεγάλος σε ηλικία και δεν βγήκε να ψάξει... Πολλά ειπώθηκαν, αλλά κανείς δεν ξέρει τι πραγματικά συνέβη... Μπράβο στις αδελφές του που συνεχίζουν την έρευνα. Όποιος γνωρίζει κάτι πρέπει να μιλήσει. Αν ζει θα είναι ένα παιδί που δεν θα ξέρει από πού κατάγεται... Μακάρι να βρεθεί και να δώσει μια ελπίδα στην οικογένεια», είπε στο «Τούνελ».
Ο ταχυδρόμος του χωριού ανέφερε στο «Τούνελ» πως είχε δει το μικρό αγόρι σε μια βρύση που βρίσκεται σε απόσταση περίπου ενάμιση χιλιόμετρο από το χωριό. Δεν μπορεί όμως να πει με ακρίβεια αν ήταν την ίδια μέρα που χάθηκε.
«Γεγονός είναι πως το παιδί δεν αναζητήθηκε αμέσως, τις πρώτες ώρες», είπε χαρακτηριστικά.
«Ή το έκλεψαν ή το σκότωσαν... Αυτό ακουγόταν τότε στο Λεβίδι. Αν κάποιος ξέρει κάτι για την εξαφάνιση, πρέπει να το αποκαλύψει», ανέφερε ο ιερέας του χωριού.
«Εδώ κρύβεται ένα τεράστιο μυστικό...»
Από το βουνό όπου βρισκόταν το μαντρί της οικογένειας της, η αδελφή του Μιχάλη μίλησε στο «Τούνελ».
«Εδώ κρύβεται για χρόνια ένα μεγάλο μυστικό που πρέπει να αποκαλυφθεί... Το μόνο που ζητάω είναι να μιλήσουν όσοι ξέρουν. Πιστεύω πως κάποιοι γνωρίζουν τι έχει συμβεί και τους παρακαλώ να μας βοηθήσουν να μάθουμε την αλήθεια, όσο πικρή κι αν είναι.... Έχουν περάσει περίπου τρεις δεκαετίες ιδιαίτερα ψυχοφθόρες για την οικογένεια μου. Δεν ξέρουμε τι να κάνουμε... Να του ανάψουμε ένα κερί; Να τον κλάψουμε; Αν ζει; Να μην βρω τον αδελφό μου; Να μην ξέρει ότι υπάρχουμε και ότι τον αναζητούμε;», είπε συγκινημένη.
Mε πληροφορίες από anikolouli.gr
