Η Τζένιφερ Άνιστον είχε μία πολύ προσωπική συζήτηση με την διάσημη φίλη της Σάντρα Μπούλοκ για το περιοδικό Interview, που φιλοξένησε την τελευταία φωτογράφιση της Αμερικανίδας ηθοποιού.
«Πέντε ώρες και 16 λεπτά. Τόσο πήρε στην Τζένιφερ Άνιστον να φτάσει τους ένα εκατομμύριο followers στο Instagram το περασμένο φθινόπωρο», σχολιάζει το περιοδικό, εγκωμιάζοντας την καριέρα της ηθοποιού τόσο στη μικρή οθόνη με τα Φιλαράκια και το Morning Show, όσο και στους κινηματογράφους με ταινίες όπως Office Space, The Good Girl, Cake και The Break-Up.
Στη συνέχεια η Άνιστον και Μπούλοκ επιδίδονται σε μία στιχομυθία που ξεκινά σαν μεταμεσονύκτιο τηλεφώνημα και καταλήγει σε μία βαθιά, προσωπική ενδοσκόπηση για τα παιδικά τους χρόνια, τις επιθυμίες τους, τους φόβους τους και την θέση των γυναικών στη βιομηχανία του θεάματος.
«Μεγάλωσα σε ένα σπίτι που ήταν ασταθές και ένιωθα ανασφαλής, βλέποντας τους ενήλικες να είναι τόσο αγενείς ο ένας στον άλλον. Έγινα μάρτυρας κάποιων συμπεριφορών που με έκαναν να σκεφτώ: «Δεν το θέλω αυτό. Δεν θέλω να γίνω αυτό. Δεν θέλω να βιώνω αυτό που νιώθει το σώμα μου αυτή τη στιγμή. Δεν θέλω κανέναν άλλο που θα έρθω ποτέ σε επαφή να το νιώσει». Οπότε πιστεύω πως πρέπει να ευχαριστήσω τους γονείς μου», εξομολογείται δημοσίως, μιλώντας στην καλή της φίλη η Άνιστον.
«Σκέψου την γενιά πριν από εμάς. Τόσες πολλές από αυτές τις γυναίκες εξοβελίζονταν μόλις έκλειναν τα 40, και το γεγονός ότι εμείς εξακολουθούμε να εργαζόμαστε και να μπαίνουμε στις πιο δημιουργικές περιπέτειές μας σε αυτό το σημείο της ζωής μας - ξαναγράφουμε το αφήγημα που η κοινωνία είχε ετοιμάσει ως καλούπι για εμάς. Θυμάμαι τα μηνύματα που δεχόμουν ακόμα και στα 30 μου «Μην υποδυθείς τη μαμά, και αν παίξεις τη μαμά, φρόντισε να έχει παιδί τριών ετών», λέει σε άλλο σημείο. «Δεν υπάρχει λόγος να ζήσεις μέχρι τα 90, αν δεν ευημερείς. Αν το σώμα σου αρχίσει να σπάει και το μυαλό σου να λυγίζει και η συνείδησή σου υποχωρεί».
Ολόκληρη η συζήτηση - συνέντευξη, όπως θα τυπωθεί για το τεύχος Μαρτίου
Άνιστον: Γεια σου, μαμά
Μπούλοκ: Γεια σου, γλυκιά μου. Φοράς τις πυτζάμες σου;
Α: Όχι, φορώ το τζιν και μια μπλούζα με μαύρο t-shirt. Είσαι εντάξει με αυτό;
Μ: «Ποιον» φοράς;
Α: (Γέλια). Φοράω ένα τζιν Rag & Bone και μια μπλούζα Elder Statesman
Μ:Κοσμήματα;
Α: Φυσικά. Και ένα t-shirt James Perse κάτω από το σουέτερ
Μ: Στρώσεις
Α: Και εσώρουχα Hanky Panky αν θέλουμε να είμαστε πραγματικά ακριβείς.
Μ: Οπότε μπορώ να πω «Η Τζενί ήταν κάζουαλ σικ για την συνέντευξη, μέσα ελαφριά βαμβακερά στρώματα και κασμίρ, με τα πόδια της τυλιγμένα, κουλουριασμένη στον καναπέ»;
Α: Μισό λεπτό να κουλουριαστώ. Περίμενε. Ναι. Τώρα μπορείς να το πεις.
Μ: Ήδη το είπα. Έχει καταγραφεί και δεν πρόκειται να επαναλάβω. Προσπαθούμε να θυμηθούμε πώς γνωριστήκαμε, και εγώ έχω μια τελείως διαφορετική ανάμνηση από ότι εσύ.
Α: Ας κάνουμε ένα ταξίδι στο παρελθόν. Προσπαθώ να θυμηθώ τη χρονιά των Χρυσών Σφαιρών. Σε ένα μικρό εστιατόριο. Η Creative Artists Agency έκανε πάντα αυτό το πάρτι.
Μ: Ναι. Και μας σύστησε το πρώην αγόρι μας. Λέω «μας» επειδή και εγώ και εσύ μοιραστήκαμε επαφές με αυτό το ανθρώπινο πλάσμα
Α: Να. Και αυτός είναι ένας όμορφος τρόπος για να πει κανείς
Μ: Και οι δύο μοιραστήκαμε επαφές με τον Τέιτ (σ.σ Τέιτ Ντόνοβαν, ο ηθοποιός)
Α: Και οι δύο
Μ: Που ήταν ένας πολύ υπομονετικός άνθρωπος, δεδομένου ότι έβγαινε και με τις δυο μας
Α: Φαίνεται πως προτιμά έναν συγκεκριμένο τύπο
Μ: Ταλαντούχος. Αστείος. Καλός. Διορατικός. Γενναιόδωρος.
Α: Εραστής της «αρχιτεκτονικής και της εσωτερικής διαρρύθμισης»
Μ: Αυτή ήταν η πρώτη φορά που συναντηθήκαμε. Η δεύτερη ήταν στον γάμο του φίλου μας του Λορέντσο.
Α: Σου έστειλα ένα μήνυμα και μου έστειλες ένα σφηνάκι
Μ: Έψαχνα για τεκίλα αλλά για κάποιον λόγο είχαν μόνο Jack Daniels. Ποιος πίνει Jack Daniels σε γάμο;
Α: Και μόνο Jack Daniels. Αν είναι να έχεις μόνο ένα ποτό, θα έπρεπε να φροντίσεις για τεκίλα που είναι ιδιαίτερα αγαπητή από τις μάζες
Μ: Ίσως τα σκούρα λικέρ ήταν in εκείνη την εποχή. Ίσως η τεκίλα δεν είχε βρει ακόμα την απήχηση που απολαμβάνει τώρα
Α: Ακριβώς
Μ: Σου έστειλα ένα σφηνάκι και θυμάμαι ότι παίξαμε αυτό το μπρος - πίσω μερικές φορές, αν δεν κάνω λάθος. Και ήταν η πρώτη φορά που έγινα χάλια πίνοντας μαζί σου.
Α: Ακριβώς
Μ: Εσύ και εγώ μαζί, αδελφούλα. Όλα αυτά τα χρόνια μετά, εδώ είμαστε και τα πάμε τόσο καλά πια. Γιατί μας πήρε τόσο καιρό να συνδεθούμε;
Α: Γιατί μας πήρε τόσο πολύ;
Μ: Τζένιφερ, εγώ σε ρωτάω. Εγώ είμαι αυτή που παίρνει την συνέντευξη. Εσύ πρέπει να απαντήσεις. Ας τηρήσουμε αυτό το πρωτόκολλο.
Α: Ας τηρήσουμε το πρωτόκολλο. Εντάξει, Σάντι
Μ: Τζένιφερ, γιατί σου πήρε τόσο καιρό να συνδεθείς με την Σάντρα;
Α: Νομίζω ότι όλα συμβαίνουν στον καιρό τους και, για κάποιον λόγο, έπρεπε πρώτα να ζήσουμε
Μ: Προσπαθούσα να θυμηθώ την πρώτη μου εντύπωση για σένα και, όπως συμβαίνει με την πρώτη εντύπωση του καθένα για εσένα, προέρχεται από την τηλεόραση. Προσπαθούσα να θυμηθώ αν αυτό ήταν το άτομο που συνάντησα. Θυμάμαι ότι το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα για σένα ήταν «Μια όμορφη γυναίκα, με αδιανόητο πρόγραμμα που είναι σχεδόν αδύνατο να την βρεις». Επέτρεπες στον εαυτό σου να φαίνεται χαζούλα, καρδιοχτυπημένη, αδέξια, σαν ηλίθια. Και νομίζω ότι για αυτό όλοι νιώθουν τόσο άνετα κοντά σου. Έλεγες «ναι, μπορεί να δείχνω έτσι αλλά μάντεψε; Έχω τις ίδιες αποτυχίες και τις ίδιες ανασφάλειες με εσένα». Θυμάμαι να σκέφτομαι «Θεέ μου, ελπίζω να είναι πραγματικά έτσι. Αν δεν είναι, θα απογοητευτώ τόσο πολύ».
Α: Είμαι τόσο τσαντισμένη
Μ: Εννοώ ότι μπορείς να είσαι το κ***** αλλά είσαι τόσο γοητευτική. Έχεις πραγματικά έναν τρόπο να προκαλείς χαρά και θετικότητα. Το κάνεις στην δουλειά σου και, με την ίδια ευκολία, με τον καθένα που αφήνεις να μπει στο σπίτι σου και στη ζωή σου. Οποιοσδήποτε έχει την τιμή αυτή, δεν χρειάζεται να φύγει γιατί υπάρχει ασφάλεια, είναι συναισθηματικό και χαρμόσυνο. Τι είναι αυτό που σου επιτρέπει να παραμένεις αλλέγρα και να μην αποκαρδιώνεσαι όταν τα πράγματα δεν παίρνουν τον σωστό δρόμο;
Α: Για αρχή, αυτό είναι το πιο γλυκό πράγμα που μου έχουν πει ποτέ. Και νομίζω ότι οφείλεται στο γεγονός ότι μεγάλωσα σε ένα σπίτι που ήταν ασταθές και ένιωθα ανασφαλής, βλέποντας τους ενήλικες να είναι τόσο αγενείς ο ένας στον άλλον. Έγινα μάρτυρας κάποιων συμπεριφορών που με έκαναν να σκεφτώ: «Δεν το θέλω αυτό. Δεν θέλω να γίνω αυτό. Δεν θέλω να (ξανα)βιώσω αυτό που νιώθει το σώμα μου αυτή τη στιγμή. Δεν θέλω κανέναν άλλο που θα έρθω ποτέ σε επαφή να το νιώσει». Οπότε πιστεύω πως πρέπει να ευχαριστήσω τους γονείς μου. Μπορείς είτε να είσαι εκνευρισμένος ή μάρτυρας, είτε να πεις «Έχεις λεμόνια; Ας φτιάξουμε λεμονάδα».
Μ: Αυτός είναι ένας άλλος τρόπος που μπορούμε να συσχετιστούμε, καθώς τα ασταθή γεγονότα στη ζωή μπορούν είτε να σε βυθίσουν, είτε να σε γεμίσουν με ζωντάνια για να αλλάξεις και να τα πας καλύτερα. Σε κοιτάζω στο τραπέζι, επειδή κάθεσαι στην ίδια θέση πάντα και περιστοιχίζεσαι από αυτούς τους καταπληκτικούς ανθρώπους που σε ξέρουν τόσον καιρό. Όλοι ακολουθούν στο ταξίδι και εσύ μοιράζεσαι. Αυτή η συζήτηση για τις γυναίκες που υποστηρίζουν η μία την άλλη και έρχονται πιο κοντά είναι σχετικά καινούργια.
Α: Η συζήτηση είναι καινούργια
Μ: Στον κόσμο σου, η δράση δεν είναι. Όλοι όσοι κάθονται στο τραπέζι, κάθονται στην κεφαλή. Όλοι έχουν φωνή. Κάνω πίσω και σκέφτομαι «είμαι τόσο τυχερή που κάθομαι εδώ με την οικογένειά μου και είμαι μέρος αυτού του κόσμου». Μοιράζεσαι τον πλούτο σου, τον πλούτο της φιλίας σου. «Εδώ είναι οι φίλοι μου και θα σε αγαπήσουν επίσης. Εδώ είναι η οικογένεια μου. Θα σε αγαπήσει και αυτή. Αυτό είναι το σπίτι μου. Μείνε όσο θέλεις. Αυτό είναι σπάνιο. Πολλοί δεν το έχουν αυτό. Φοβούνται να μοιραστούν επειδή φοβούνται μην χάσουν κάτι. Εσύ περνάς από τη ζωή σαν να μην φοβάσαι να χάσεις κάτι, και αυτό είναι μια στάση που πραγματικά εμπνέει.
Α: Και εγώ έτσι νιώθω. Όπως είπες, αυτή η συζήτηση για την αλληλοϋποστήριξη γυναικών είναι καινούργια, αλλά νιώθω πως το κάνουμε εδώ και πολύ καιρό. Όταν έφτασα στο Λος Άντζελες 20 ετών, έπεσα πάνω σε αυτά τα κορίτσια που ακόμα κάθονται γύρω από το τραπέζι, σήμερα. Ήταν σε ένα διαφορετικό μονοπάτι. Σκέφτηκα «Θεέ μου, αυτοί οι άνθρωποι της Καλιφόρνιας δεν σκάνε ποτέ. Μιλάνε για τα συναισθήματά τους και κλαίνε ο ένας μπροστά στον άλλον». Είπα στον εαυτό μου «Εδώ είμαι, ένα κορίτσι που μεγάλωσε στη Νέα Υόρκη και τώρα βρίσκομαι στο Laurel Canyon, φορώντας ένα λουλουδάτο φόρεμα. Κάποιος έχει βάλει ένα κρύσταλλο γύρω από το λαιμό μου και καίει δενδρολίβανο γύρω από το κεφάλι μου. Έχω προσγειωθεί στον πλανήτη Άρη». Όμως πραγματικά πιστεύω ότι ήταν κάτι που με έσωσε. Είναι πολύ σκληρός ο χώρος που δουλεύουμε, και δεν είναι πάντα ευγενείς και υποστηρικτικοί μαζί σου, ούτε νιώθεις σε συμπεριλαμβάνουν. Σε πολλές από τις περιπτώσεις συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Θυμάμαι να πηγαίνω σε οντισιόν και υπήρχαν κορίτσια που δεν ήθελαν να μοιραστούν τίποτα. Ή θα μιλούσαν κατά τη διάρκεια των οντισιόν για να αποσπάσουν την προσοχή σου, όταν καταλάβαιναν ότι προσπαθούσες να προετοιμάσεις τον ρόλο σου.
Μ: Και εγώ φταίω, και εγώ στο έκανα αυτό
Α: Δεν έχεις αυτό το «κόκκαλο» στο σώμα σου
Μ: «Έι Τζεν! Τζεν! Τζεν!»
Α: «Τι διαβάζεις; Τι διαβάζεις;»
Μ: «Τι Διαβάζεις; Είναι στην αρχή;» (γελούν και οι δύο)
Α: Αλλά είναι η αλήθεια
Μ: Με το The Morning Show, τόσο πολλά κομμάτια έπρεπε να λειτουργήσουν για να γίνει επιτυχία. Και μετά να χτυπήσει κεραυνός. Όλοι παλεύουμε να κάνουμε καλή δουλειά, αλλά κάποιες φορές είναι αποτυχίες. Όμως ξέρω ότι ξεσκίστηκες για αυτό. Πώς νιώθεις με το δεύτερο, τεράστιο «κεφάλαιο»;
Α: Δεν ξέρω
Μ: Οκ, το δέχομαι. Είναι αυτή η τελική σου απάντηση;
Α: Ναι, είναι
Μ: Αυτή είναι μια φρικτή απάντηση για το άρθρο μου
Α: ΔΕΝ-ΞΕ-ΡΩ. Ειλικρινά, σκέφτομαι ότι δεν υπάρχει καμία προσκόλληση σε κάποιο αποτέλεσμα και αυτό είναι, πιστεύω, πραγματικά κρίσιμο για την επιτυχία στη ζωή: να μην σε νοιάζει για την προσγείωση αλλά να απολαμβάνεις την εμπειρία. Αυτό κάναμε. Συγκεντρωθήκαμε στο να δημιουργήσουμε κάτι πραγματικά σπουδαίο και ενδιαφέρον και πραγματικά τολμηρό, και προσπαθήσαμε να είμαστε όσο πιο ειλικρινείς μπορούσαμε. Αλλά νομίζω ότι έχει να κάνει με την μη - προσκόλληση στο αποτέλεσμα
Μ: Που δεν είναι εύκολο
Α: Όχι, δεν είναι. Δεν ήμουν ποτέ το άτομο που πήγαινε πέρα - δώθε τη νύχτα της πρεμιέρας μονολογώντας «Τι είναι στο box-office»; Προσπαθώ να το βάζω στην άκρη όταν τελειώνει. Είχαμε μία συνάντηση με τους συγγραφείς χθες και έλεγα «Αισθάνομαι τόσο περήφανη που είμαι μέρος ενός εγχειρήματος, για το οποίο λέγονται τόσο όμορφα πράγματα». Είναι τόσο σπάνιο. Εννοώ, για κάποιους ανθρώπους ίσως δεν είναι τόσο σπάνιο αλλά για μένα είναι «όλα ή τίποτα» και αυτό είναι οκ. Ποτέ δεν του επέτρεψα να με καταβάλει, δεν είναι αυτό που θα με ρίξει.
Μ: Λες ότι αφήνεσαι, ότι δεν ανησυχείς για το box office αλλά, ως γυναίκες, συχνά δεν έχουμε δεύτερες ευκαιρίες (σ.σ στον χώρο της υποκριτικής). Ωστόσο υποστήριξες την καριέρα σου όλα αυτά τα χρόνια και τα κατάφερες σε μία εποχή, που ξαφνικά όλες οι γυναίκες συνειδητοποιούν την αξία τους στο box office
Α: Ναι, δεν είναι αυτό συναρπαστικό;
Μ: Συνεχίζουμε. Δεν έχουμε «ημερομηνία λήξης» πια. Η λήξη μας είναι όποτε το θέλουμε
Α: Το δημιουργούμε αυτό. Η βιομηχανία έχει επεκτείνει τους ορίζοντές της. Και σκέφτομαι ότι οφείλεται στο ότι οι γυναίκες σηκωθήκαμε και είπαμε: «Είμαστε εκνευρισμένες όσο δεν πάει και δεν θα το ανεχτούμε άλλο αυτό».
Μ: Αυτή είναι μια σπουδαία ατάκα, Τζεν
Α: Θα έπρεπε να το βάλω στο πρώτο μου σενάριο
Μ: Γράψ'τη. Μην την ξεχάσεις. Α, έχει μαγνητοφωνηθεί (γελούν και οι δύο)
Α: Σκέψου την γενιά πριν από εμάς. Τόσες πολλές από αυτές τις γυναίκες εξοβελίζονταν μόλις έκλειναν τα 40, και το γεγονός ότι εμείς εξακολουθούμε να εργαζόμαστε και να μπαίνουμε στις πιο δημιουργικές περιπέτειές μας σε αυτό το σημείο της ζωής μας - ξαναγράφουμε το αφήγημα που η κοινωνία είχε ετοιμάσει ως καλούπι για εμάς. Θυμάμαι τα μηνύματα που δεχόμουν ακόμα και στα 30 μου «Μην υποδυθείς τη μαμά, και αν παίξεις τη μαμά, φρόντισε να έχει παιδί τριών ετών».
Μ: Βεβαιώσου ότι είσαι μια «καυτή» μαμά
A: Και μόνη! Και το παιδί να είναι απλώς ένα μωρό
M: Είναι τόσο γλυκό (σ.σ ειρωνικά)
Α: Δεν είναι έτσι τα πράγματα πια. Διατήρησες την ίδια καριέρα από τότε που ήσουν στα 20 σου. Ήταν απλώς το χρονικό παράθυρο τύχης, που μας δόθηκε η ευκαιρία να μπούμε στη δουλειά και γίνεται τώρα αυτό; Ό,τι κι αν είναι, δεν θα είμαστε σε θέση να το γνωρίζουμε γιατί δεν έχει και σημασία. Συμβαίνει. Σε τριάντα χρόνια από τώρα, που θα κοιτάζουμε πίσω...
Μ: ...θα είμαστε στο ίδιο γηροκομείο Θα σε βοηθώ με τη μασέλα σου και θα με βοηθάς με τις πάνες μου
Α: Εγώ θα το κτίσω, εσύ θα το διακοσμήσεις
Μ: Όλες θα έχουμε μια δουλειά
Α: Δεν θα χρειαζόμαστε αυτές τις πάνες και τις μασέλες, επειδή γίνονται τόσες νέες ανακαλύψεις στη υγεία, για τα σώματά μας και το πώς φροντίζουμε τους εαυτούς μας.
Μ: Χαίρομαι τόσο πολύ που το αναφέρεις γιατί ήταν κάτι που έκανες...
Α: Ωραία μετάβαση
Μ: Τι;
Α: Είπα «ωραία μετάβαση»
Μ: Μιλάς τόσο γ******* πολύ, Τζένιφερ. Χαλάρωσε. Έχεις ενθουσιαστεί με όλες αυτές τις νέες πληροφορίες για την υγεία που κυκλοφορούν. Ψυχική υγεία. Σωματική υγεία. Ευ ζην, χαρά, και ξεκίνησες να μας προσκαλείς σε αυτές τις διαλέξεις στο σπίτι σου, για να μάθουμε όλες μαζί. Μας ανάγκασες να βγούμε από τα καβούκια μας και να συμμετάσχουμε. Σε αυτή την ηλικία, όταν όλοι είναι κολλημένοι στο κινητό του, είναι ένα σπουδαίο δώρο που δίνεις σε όσους αγαπάς γιατί σκέφτεσαι «θέλω να ζήσω τουλάχιστον έως τα 115 και θέλω και όλοι οι φίλοι μου να είναι μαζί μου».
Α: Λατρεύω να το κάνω αυτό. Προέκυψε περίπου την περίοδο που ολοκληρωνόταν το The Morning Show και πέρασα από τα «χίλια μίλια την ώρα» στο μηδέν. Ήμουν κάτω από τα σκεπάσματά μου για μία εβδομάδα και σκεφτόμουν «τι κάνω με τι ζωή μου»; Είναι ένα από τα όνειρά μου να έχω ένα από αυτά τα σαλόν, όπου βρίσκεις υπέροχα μυαλά για να συζητήσεις και να μοιραστείς. Δεν υπάρχει λόγος να ζήσεις μέχρι τα 90 αν δεν ευημερείς. Αν το σώμα σου αρχίσει να σπάει, το μυαλό σου να λυγίζει και η συνείδησή σου υποχωρεί, τότε δεν έχεις καμία χρησιμότητα για τον κόσμο
Μ: Τι σου προκαλεί δυστυχία
Α: Νόμιζα ότι θα με ρωτούσες «Κάνετε reboot με τα Φιλαράκια;»
Μ: Μιλώντας για τα Friends, όλοι σε ξέρουν σαν την Ρέιτσελ, ζωηρή, ευτυχισμένη, χαρωπή. Ποιο είναι αυτό που στην πραγματική ζωή μπορεί να σε ρίξει ψυχολογικά πιο γρήγορα από όλα; Εκτός από ένα σπυράκι
Α: Το να ανοίγω την τηλεόραση, να ακούω τις ειδήσεις, να διαβάζω την εφημερίδα. Αυτό μπορεί πραγματικά να με στεναχωρήσει και να με εξοργίσει. Ο διχασμός. Το απόλυτο χάος. Όταν οι άνθρωποι δείχνουν απληστία και κακή συμπεριφορά και έλλειψη ευγνωμοσύνης. Είναι τόσο σκληρό να το θέσεις με εύγλωττο τρόπο. Όταν άνθρωποι συμπεριφέρονται άσχημα και πληγώνουν άλλους ανθρώπους, αυτό με εξοργίζει. Και η κακοποίηση ζώων, προφανώς.
Μ: Παρατηρώ όσους προσπαθούν να μεγαλώσουν παιδιά και σκέφτομαι: Πώς υποτίθεται πως θα τα μεγαλώσουμε έξω από την φούσκα τους; Να τους δείξουμε την διαφορά ανάμεσα στο σωστό και στο λάθος και πως είναι η καλοσύνη, όταν είναι τόσο δύσκολο να την βρεις με όλον αυτόν τον θόρυβο σε μια οθόνη; Οι οθόνες είναι παντού
Α: Παντού
Μ: Εξακολουθείς να (τους) δείχνεις μια ανώτερη δύναμη και να λες: «Πρέπει να λογοδοτήσεις σε αυτό το πράγμα. Μην κοιτάς τίποτα εδώ στη Γη. Απλά να δείχνεις εκεί ψηλά»;
Α: Μπορείς να προστατεύσεις τα παιδιά κατά το μέτρο του δυνατό, αλλά τελικά θα γίνουν 18 ετών και θα βγουν στον κόσμο και θα τα δουν όλα
Μ: Όχι τα παιδιά μου
Α: Θα ζήσουν μαζί σου για το υπόλοιπο της ζωής σου
Μ: Τους έδωσα λίστα με μέρη που μπορούν να πάνε στο κολέγιο, επειδή εκεί η μανούλα αισθάνεται άνετα να ζήσει. Είπα «Μπορείτε να πάτε σε αυτά τα τρία κολέγια, επειδή θα αγοράσω ένα διαμέρισμα στον από κάτω δρόμο».
Α: Κυριολεκτικά χτίζεις ένα κολέγιο στην πλαγιά του λόφου τώρα. Μέχρι ο Λούι και η Λάιλα να φτάσουν σε αυτή την ηλικία θα λες «μπορώ να σας πηγαίνω με το αυτοκίνητο κάθε μέρα. Μπορούμε να περπατάμε και να κάνουμε γυμναστική».
Μ: Η Τζεν λέει ότι πρέπει να κάνουμε 20.000 βήματα την ημέρα. «Ξέρω ότι εσύ και εγώ θέλουμε να μένουμε στο σπίτι και να περιστοιχιζόμαστε από πράγματα που που είναι ασφαλή. Είναι τρομακτικό να βγαίνεις στον κόσμο αλλά όταν το κάνουμε, αισθανόμαστε καλά, ικανοποιημένοι που το κάναμε. Αλλά ο τρόμος του να είμαστε με κόσμο - πρέπει να γίνω καλύτερη σε αυτό
Α: Δεν σε βοηθάω εγώ;
Μ: Δεν σου επιτρέπεται να δουλεύεις εκτός πόλης γιατί η κοινωνική μου ζωή μπαίνει στον πάγο και απλώς μένω σπίτι, που δεν είναι υγιές Τζένιφερ Άνιστον!
Α: Κοίτα, έχεις ένα υπέροχο σπίτι, έναν εντυπωσιακό άνδρα και δύο υπέροχα παιδιά
Μ: Τι είναι αυτό που δεν έχεις κάνει ακόμα και το προσδοκάς; Είναι σε επίπεδο δουλειάς; Είναι σε επίπεδο πνευματικής εξέλιξης; Είναι όλα τα παραπάνω;
Α: Η ενστικτώδης αντίδρασή μου ήταν να απαντήσω «όλα τα παραπάνω». Δεν είναι τόσο πολύ τι βλέπω τον εαυτό μου να κάνει, είναι περισσότερο μια εικόνα στο μυαλό μου, όπου ακούω τον ωκεανό, βλέπω τον ωκεανό, ακούω γέλια, βλέπω παιδιά να τρέχουν, ακούω παγάκια στο ποτήρι και μυρίζω φαγητό που ψήνεται. Είναι ένα όμορφο «κλικ» μέσα στο κεφάλι μου
Μ: Είμαι στο σπίτι πάνω στην παραλία μαζί σου;
Α: Είσαι στο σπίτι πάνω στην παραλία μαζί μου
Με πληροφορίες από το περιοδικό Interview
σχόλια