Είδα τον Keiji Haino στο Temple

Η εμφάνιση του πρωτοπόρου Ιάπωνα αυτοσχεδιαστή στην Αθήνα απέδειξε ότι παραμένει ένας από τους πιο απρόβλεπτους καλλιτέχνες.

Έγραψα πριν από λίγες ημέρες ότι ο Keiji Haino είναι ένας από τους πιο απρόβλεπτους καλλιτέχνες που μπορείς να δεις live. Δεν ξέρεις ποτέ τι να περιμένεις κι αυτό αποδείχτηκε το βράδυ της Παρασκευής.

Το Temple άρχισε να γεμίζει στα μισά του set του Μιχάλη Μοσχούτη, που καθόταν σε ένα τραπέζι στο κέντρο της αίθουσας και με το κοινό να τον περιβάλλει δημιουργούσε drones μέσα από συχνότητες. Με το που τελείωσε και άναψαν τα φώτα, μπορούσες να διακρίνεις καλύτερα τη σκηνή και το set up του Haino, όπου την προσοχή σου τραβούσαν κατευθείαν τα τρία Fender Twins και οι άλλοι δύο μαύροι ενισχυτές αγνώστων λοιπών στοιχείων. Αυτό σήμαινε ότι κανείς δεν θα έβγαινε «ζωντανός» ή έστω «σώος» από αυτό που θα ακολουθούσε.

Μετά τον Μοσχούτη, σειρά είχαν οι Optimal Coexistance. Είναι μεγάλη τιμή να ανοίγεις για τον τρομερό Ιάπωνα, αλλά κάπου εκεί σταματούν οι συγκρίσεις.

Όλη η αίθουσα ήταν καθηλωμένη σαν να παρακολουθούσε ένα παγανιστικό τελετουργικό. Μετά τη συναυλία μού πήρε περίπου δύο ώρες να συνέλθω από την ένταση του σετ.

Η δεύτερη έκπληξη της βραδιάς, εκτός από τους 5 ενισχυτές και τα άπειρα πετάλια κιθάρας στο πάτωμα (πρέπει να ήταν καμιά δεκαριά), ο Haino ανέβηκε στη σκηνή χωρίς να έχει κιθάρα μαζί του. Έπαιζε με ένα sampler και τρεις πολύχρωμες CD-ιέρες (μπλε, κίτρινη, κόκκινη), όπως αστειευόμασταν με μια φίλη στην αρχή, που, φυσικά, δεν ήταν CD-ιέρες αλλά fx controllers, κάτι σαν θέρεμιν, και δημιουργούσαν έναν εντυπωσιακό αυτοσχεδιαστικό «τοίχο θορύβου» που δεν γινόταν ποτέ αφόρητος, αντίθετα έδειχνε να τον ελέγχει στην παραμικρή του λεπτομέρεια.

Έπαιξε περισσότερο από μία ώρα, ίσως και παραπάνω, αν και είναι δύσκολο να το προσδιορίσεις, επειδή κάπου χάνεσαι σε αυτή την ηχητική λαίλαπα. Αντίθετα με την προηγούμενη εμφάνισή του στη χώρα μας, δεν υπήρχε ούτε ένα άτομο από το κοινό που να κατευθύνθηκε προς την έξοδο, έστω και για τσιγάρο. Όλη η αίθουσα ήταν καθηλωμένη σαν να παρακολουθούσε ένα παγανιστικό τελετουργικό.

Μετά τη συναυλία μού πήρε περίπου δύο ώρες να συνέλθω από την ένταση του σετ. Ο απόηχός του με κυνηγούσε μέχρι και την επόμενη μέρα. Η έκφραση «μας ξεκούφανε» δεν έχει καμία σχέση με αυτό που πραγματικά πετυχαίνει ο Haino με τη ψυχοσύνθεση του θεατή/ακροατή.