Είδα την παράσταση «Κομμώτριες - Μεταπολίτευση» του Μιχαήλ Μαρμαρινού

Εκεί, στα κομμωτήρια και στο περιθώριο μιας γιορτής που τελείωσε, αλλά τα ποτήρια της παραμένουν στο τραπέζι, ο Μιχαήλ Μαρμαρινός έφτιαξε μια σπουδαία παράσταση.

Ένας αόρατος Angelus Novus που άφηνε πίσω του τα συντρίμμια της Ιστορίας είχα την αίσθηση ότι τριγυρνούσε στη μεγάλη αίθουσα του θεάτρου Θησείον, στην οποία ο Μιχαήλ Μαρμαρινός επέστρεψε ύστερα από χρόνια με τρόπο πανηγυρικό.

Αφήνοντας τον άγγελο να μας εποπτεύει ως η κρίση της Ιστορίας, βάλθηκε να ασχολείται με τα μικρά και τα επίγεια, για την ακρίβεια με όλους εμάς ‒γιατί εμείς φτιάξαμε τη Μεταπολίτευση‒, με τις εμμονές μας: τον Παπανδρέου, την αριστερά και τη δεξιά ‒οι αντιθέσεις μας, τα μεγάλα μυθοποιητικά συστήματα που σαρώθηκαν από το παιχνίδι της δημοσιότητας‒, τα τσιτάτα μας ‒«Έμαθες τα νέα, πατέρα;»‒, τη μελοποιημένη ποίηση που ήρθε για πρώτη φορά σε όλα τα στόματα, τα σκυλάδικα που χώρεσαν τον πόνο και το ασυνείδητό μας και τις ατελείωτες συζητήσεις που μετατοπίστηκαν από το πεδίο της εξουσίας στα κομμωτήρια.

Ακροβατώντας ανάμεσα στην περφόρμανς και το θεατρικό έργο, το παραλήρημα, τον τραγικό χορό και το πανηγύρι, βρήκε τη λεπτή γραμμή που χωρίζει το μεγάλο από το πλέον ποταπό, που είμαστε εμείς οι ίδιοι.

Αυτά, όμως, δεν ήταν οι χώροι όπου έθαλλαν οι μικρές αναλύσεις και οι μεγάλες κουβέντες για τον πόνο και τους μύθους που έγιναν η δική μας Ιστορία; Εκεί, στα κομμωτήρια και στο περιθώριο μιας γιορτής που τελείωσε, αλλά τα ποτήρια της παραμένουν στο τραπέζι, ο Μιχαήλ Μαρμαρινός έφτιαξε μια σπουδαία παράσταση.

Ακροβατώντας ανάμεσα στην περφόρμανς και το θεατρικό έργο, το παραλήρημα, τον τραγικό χορό και το πανηγύρι, βρήκε τη λεπτή γραμμή που χωρίζει το μεγάλο από το πλέον ποταπό, που είμαστε εμείς οι ίδιοι. Και το καλύτερο; Είδε πως όλα αυτά που συζητάμε και μας χωρίζουν, που τραγουδάμε ή επαναφέρουμε διαρκώς ως λάιτ μοτίφ, δεν σημαίνουν τίποτα αν δεν καταλήγουν σε ένα σώμα, αν δεν γίνουν βιωμένη εμπειρία, χώμα και αίμα (εκεί, δηλαδή, όπου επιστρέφει τελικά η παράσταση).

Από την παράσταση θα κρατήσω την εικόνα του γεωργού που, σκάβοντας, βρήκε την Αφροδίτη της Μήλου, όπως εμείς, σκάβοντας στις ρίζες του εαυτού μας, αποκαλύπτουμε το σώμα που πονάει και την ομορφιά που μας σώζει.

Να ευχαριστήσω τον Μιχαήλ Μαρμαρινό, που μου θύμισε τη χαρά και τον πόνο μας, αλλά και τους δύο κεντρικούς πρωταγωνιστές, τον εξαιρετικό Χάρη Φραγκούλη και την υπέροχη Ηλέκτρα Νικολούζου, που σάρωσαν τη σκηνή και έγιναν κλόουν, τραγικοί ηθοποιοί, πολίτες και καθρέφτης του εαυτού μας.