ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ρώτησαν μια διάσημη Ελληνίδα που παίζει μουσική σε μαγαζιά τι έχει αλλάξει στην επικοινωνία των ανθρώπων και απάντησε ότι δουλεύει νύχτα σε κλαμπ και μπαράκια βάζοντας μουική 17 χρόνια και τα τελευταία χρόνια οι άνθρωποι δεν κοιτιούνται καν στα μάτια και φταίει η τεχνολογία, κάθονται δίπλα-δίπλα, χορεύουν αλλά επικοινωνούν, σχολιάζουν και φλερτάρουν μέσω των applications τους κι ότι αυτό είναι θλιβερό.Το ίδιο ακούω παντού.Δεν συμμερίζομαι απόλυτα αυτή την άποψη, αν και βλέπω κι εγώ ανθρώπους γύρω μου να μη σηκώνουν κεφάλι από το κινητό τους στο δρόμο. Δεν είναι όμως μόνο θέμα κινητών και τεχνολογίας.Είναι θέμα αδυναμίας επικοινωνίας. Κάποιο μερίδιο έχουν και τα κινητά σε αυτό, αλλά είναι και θέμα δικό μας. Εμάς των μοναχικών. Που όσο μεγαλώνουμε, τα καχύποπτα βλέμματα αυξάνονται. Και των άλλων προς εμάς και τα δικά μας προς τους άλλους. Πώς να προσεγγίσω; Πώς να ζήσω;Νά όμως και τα καλά της τεχνολογίας, υπάρχουν οι εξομολογήσεις! (sad but true).Χτες, ας πούμε, πήγα στο pride να στηρίξω τη φάση(κλασικά ολομόναχος) και ήταν τόσο ωραία! Δροσερά κορίτσια, δροσερά αγόρια, η πόλη να πάλλεται, να σφύζει από ζωή, να ξελαρυγγιαζόμαστε στα σέξι τραγούδια της Φουρέϊρα, να ουρλιάζουμε την πονεμένη αλήθεια μας στα κουπλέ της Μποφίλιου(αυτό το ''εν λευκώ '' και το ''σ' έχω βρει και σε χάνω'' είναι το story of my life τελικά). Τέλειωσε η υπέροχη γιορτή, σκορπίσαμε, άρχισα να τριγυρνάω στην πόλη. Ξαναπέρασα από το Σύνταγμα στις τέσσερις και μισή τα ξημερώματα. Μου χτύπησε άσχημα η σιωπή που κυριαρχούσε και τα σβηστά φώτα, αν και γενικά η σιωπή είναι πλέον η γλώσσα μου.'' Και που κανείς δεν είχε λάβει γνώση, πως η σιωπή σου ήταν χρόνια κρότος'' λέει ο στίχος του Ευαγγελάτου απ' το ''εν λευκώ'' της Μποφίλιου. Αυτός ο στίχος είναι καθημερινό μου βίωμα.Α, επίσης διάβασα μια συνέντευξη του Monsieur Minimal όπου τον ρώτησαν ''ποιός είναι ο μεγαλύτερος αθηναϊκός κίνδυνος'' και απάντησε ''η μοναξιά''. Βρίσκομαι σε κίνδυνο εδώ και πάρα πολύ καιρό λοιπόν. Άλλη μια μοναχική βόλτα με περιμένει απόψε. Καλό βράδυ σε όλους.