ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Έχει περάσει σχεδον ενας χρονος που χωρίσαμε κ εμενα μου φαινονται σαν χθες ολα οσα ζησαμε μαζί, καλοκαιρινες διακοπές, υπνοι αγκαλιασμενοι ως το πρωί που ξυπναγαμε πιασμενοι για να μη σπασουμε την αγκαλιά, βολτες παντού... Όπου κ αν παω κατι ειχαμε κανει μαζι εκεί... Λογια κ συναισθήματα... Σαν να μην ηταν δυο χρόνια, σαν να ηταν πολλα παραπάνω... Οποτε διαβαζω παρομοια εξομολόγηση μου ρχεται να κλάψω... Ενα χρονο μετα που έφυγες κ μ αφησες πίσω, ενω ελεγες οτι θα φευγαμε μαζί... Εσυ εκει δεν εχεις τιποτα να με θυμίζει.. Μ εκανες κ μπλοκ γιατι σ ενόχλησε το χρόνια πολλα που εγραψα στον τοιχο σου κ όλα καλά, σε τάξη... Εμενα εδω μου θυμιζουν τα πάντα εσενα.. Αυτο φταιει ή οτι ισως οντως σ αγάπησα; Πότε περνάει; μέχρι ποτε δικαιολογουμαι να μαι ετσι; Δε μιλάω πια σε κανένα γι αυτό, ντρέπομαι, δεν καταλαβαίνουν γιατί ακόμα σε σκέφτομαι...