ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

εγω σου απαντησα αυτο που μου ηρθε πιο εντονα στο μυαλο. Σχεδον αυθορμητα. Τη μοναξια. Απο αυτη που ξερετε... δεν εχεις εναν στενο συγγενη, εναν αδερφο να σε αγαπαει, μια αδερφη να μοιραζεσαι τους μεγαλυτερους φοβους. Να ξερεις οτι οταν παθεις κατι, θα κλαψει ειλικρινα, θα της κοπουν τα ποδια. Καλες οι κολλητες, καλες οι αδερφοκολλητες καλυτερα. Αλλα σαν τον πονο του δικου σου ανθρωπου, του αιματος σου...τιποτα. Και δεν μιλαω για τις καταστασεις αδερφων που δεν μιλανε. Μιλαω για εκεινα τα αλλα, που βλεπω πολλες φορες τριγυρω. Ποσο τυχερα τα ξαδερφια μου. Ειναι τρια αγαπημενα αδερφια. Απο μικρες ελαχιστες κινησεις, βλεπω ποσο νοιαζονται ο ενας για τον αλλο. Δεν λεω, και μενα θα με νοιαστουν. Αλλα ξερετε... το κατι παραπανω θα το κρατανε παντα για μεταξυ τους. Το βαρος που θα πεσει οταν αρρωστησει ο μπαμπας μου θα πεσει ολο επανω μου. Γιατι δυστυχως ειμαι μοναχοπαιδι, μονογονεικη οικογενεια απο θανατο. Το σπιτι των ξαδερφων μου ειναι γεματο ευτυχια, μεσα στον κοσμο. Μολις μπηκα στο δικο μου. Ειμαι μονη μου. Ναι, μπορει καμια φορα να εχει κανεναν φιλο μου μεσα. Ετσι για να λεω οτι εχω κι εγω αδερφια. Ποσο ασχημο συναισθημα. Αραγε ολοι εσεις που βριζεστε και σας εκνευριζουν καμια φορα τα αδερφια σας, ξερετε ποσο τυχεροι ειστε; Μαλλον ξερετε. Ενας κομπος ανεβαινει στο λαιμο μου. Και αν νιωθω ετσι στα 25, πως θα νιωθω στα 45; Πολλες φορες για να παρηγορηθω λεω, ελα μωρε και τι θα παθω; Θα σταματησω να αναπνεω; Οχι. Κι ομως, ο αερας γυρω μου στενευει. Και τα ματια μου ειναι δακρυσμενα ολο και πιο συχνα κανοντας αυτες τις σκεψεις.