ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Έχω την τύχη (?) να ανήκω στη λεγόμενη ''νέα γενιά'' της χώρας μου. Στη γενιά εκείνη, με άλλα λόγια, που αναμένει προσεχώς την έξοδο στην αγορά εργασίας, τη γενιά εκείνη που στο κοντινό μέλλον θα αποτελεί τη σύγχρονη κοινωνική και πολιτική ζωή της χώρας, τη γενιά του μέλλοντος.Όσο μεγάλωνα, το μόνο που άκουγα ως μαθήτρια ήταν πως εμείς είμαστε αυτοί που σε λίγα χρόνια ''θα αποτελούμε την κοινωνία αυτού του τόπου'' και πως ''εμείς είμαστε αυτοί που σε λίγα χρόνια θα καθορίζουμε το μέλλον αυτής χώρας''.Όσο περισσότερο μεγάλωνα λοιπόν, τόσο περισσότερο μεγάλωνε και η ελπίδα μου για ένα δημιουργικό και καλύτερο αύριο, όπως μας είχαν όλοι υποσχεθεί.Και ξαφνικά, μεγάλωσα. Μεγάλωσα αρκετά για να φτάσω στο σημείο αυτό όπου πρέπει κι εγώ με τη σειρά μου να εισέλθω στην οικονομική και κοινωνική ζωή της χώρας μου.Ακολούθησα το όνειρό μου, σπούδασα Νομική και πίστεψα ότι μέσα από τη δικαιοσύνη θα μπορέσω κι εγώ να συνεισφέρω έστω στο ελάχιστο με τη δουλειά μου σε αυτό το ΜΕΛΛΟΝ, για το οποίο όλοι μιλούσαν.Το αποτέλεσμα; 2 χρόνια αργότερα, βρίσκομαι άγνωστη μεταξύ αγνώστων, σε μια χώρα του εξωτερικού, προσπαθώντας να μαζέψω όσο το δυνατόν περισσότερα ''χαρτιά'', όπως το λένε στην Ελλάδα, με μοναδικό σκοπό να βρω μία δουλειά που θα μου εξασφαλίσει μια ζωή τέτοια, ώστε να μην χρειαστεί να επιστρέψω πίσω στην πατρίδα μου.Κλισέ, ναι το ξέρω. Αλλά το αποτέλεσμα δεν αλλάζει.Κάθε μέρα ακούω παντού ότι η Ελλάδα διώχνει τα παιδιά της. Ότι φταίνε οι πολιτικοί, φταίει η οικονομία, φταίει η Ευρωπαϊκή Ένωση, φταίει η Γερμανία και χίλια δυο άλλα.Κάθε μέρα μαθαίνω και για έναν ακόμη νέο της γενιάς μου που είτε ετοιμάζεται να φύγει στο εξωτερικό είτε έφυγε στο εξωτερικό.Και το μόνο που μου βγαίνει αυθόρμητα ως αντίδραση σε όλα αυτά είναι να φωνάξω ''ΔΕ ΜΕ ΝΟΙΑΖΕΙ ΠΟΙΟΣ ΦΤΑΙΕΙ''! Τι νόημα έχει μέσα σε όλο αυτό το χάος, τη φτώχεια, τη δυστυχία να ψάχνουμε να βρούμε ποιος φταίει;!!Τι θα αλλάξει στην πραγματικότητα;;;Δε με νοιάζει ποιος μου έκλεψε την ελευθερία, με νοιάζει ότι μου την έκλεψε.Βαρέθηκα να ακούω για τα λάθη που έγιναν στο παρελθόν. Βαρέθηκα να ακούω για το τι πήγε στραβά και καταλήξαμε σε αυτή την κατάσταση.Αυτό που θέλω να ακούσω είναι ότι υπάρχει κάποιος που είναι διατεθιμένος να κάνει κάτι για αυτό!Όχι για τον εαυτό του!! Για την κατάσταση!! Γιατί από εαυτό χόρτασα...Όλοι συμφωνούν στο ότι η κατάσταση στη χώρα μας είναι μη ανεκτή και μη βιώσιμη. Αλλά όλοι αναφέρονται στη δική τους κατάσταση. Η δική τους κατάσταση είναι μη ανεκτή και μη βιώσιμη. Όχι του διπλανού τους. Η δική τους. Όλοι παραδέχονται ότι τα μέτρα είναι δυσβάσταχτα. Αλλά όχι όλα τα μέτρα. Τα μέτρα που τους αφορούν είναι δυσβάσταχτα.Όλοι παραδέχονται ότι ο κόσμος πεινάει, αλλά όλοι αναφέρονται στο ότι αυτοί πεινάνε ή ακόμη χειρότερα στο ότι αυτοί δεν θέλουν να πεινάσουν.Όλοι αποδέχονται ότι είναι κρίμα να φεύγουν οι νέοι στο εξωτερικό και να ερημώνει η χώρα, αλλά όλοι αναφέρονται στους δικούς τους νέους, παιδιά, ξαδέρφια, γνωστούς.Και τι κάνουμε για αυτό; Αρχίζουμε να απονέμουμε ευθύνες.Φταίει η κατάσταση, φταίει το σύστημα, φταίει η οικονομία.Δε με νοιάζει τι φταίει λοιπόν. Με νοιάζει ο καθένας από εμάς να κάνει ότι μπορεί για να το αλλάξει, αφού αντιλαμβάνεται ότι κάτι πάει λάθος. Αλλά ο ΚΑΘΕΝΑΣ. Και τότε θα έρθω να κάνω δυο φορές περισσότερα πράγματα από τον καθένα, όχι μόνο εγώ, αλλά κάθε ένας που αυτή τη στιγμή έχει φύγει από την πατρίδα του.Γιατί κανένας μας δεν έφυγε από επιλογή. Κανένας μας δεν ξύπνησε μια μέρα και είπε ότι θέλει να φύγει από την πατρίδα του εγκαταλείποντας τα πάντα.Όλοι αυτοί που έφυγαν, έφυγαν γιατί προσπάθησαν να αλλάξουν κάτι. Γιατί προσπάθησαν να αλλάξουν την κατάσταση που δεν τους άρεσε και δεν τα κατάφεραν. Και δεν τα κατάφεραν γιατί κανένας δεν μπορεί να αλλάξει έναν άνθρωπο αν δεν το θελήσει πρώτα και ο ίδιος. Και το πρόβλημα είναι αυτό. Δεν χρειάζεται να αλλάξει η κατάσταση ως κατάσταση αλλά ο καθένας από εμάς ως μέρος της κατάστασης.Δεν πιστεύω ότι θα δώσω τη λύση στη χώρα ή ότι όσα λέω είναι σωστά ή ότι δεν υπάρχουν μεγαλύτερα προβλήματα για να ασχοληθεί κανείς.Λέω απλά ότι είμαι ένα πολύ μικρό και ασήμαντο ίσως μέρος της νέας γενιάς που αυτή τη στιγμή έχει εγκαταλείψει την πατρίδα του ακριβώς λόγω των παραπάνω σκέψεων.Ίσως να υπάρχουν κι άλλοι με τις ίδιες σκέψεις, ίσως και όχι. Αλλά σίγουρα η σκέψη του καθενός πρέπει κάπως, κάποτε να εκφράζεται.