ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Έχω κουραστεί πολύ ψυχολογικά. Ψάχνω μία επαφή και δεν τη βρίσκω με τον τρόπο που θα ήθελα. Έχω κάποια άτομα στη ζωή μου που δεν μπορώ να τα αιστανθώ κοντά μου αλλά γενικώς εκείνα απαιτούν από μένα να είμαι εκεί όταν κάτι δεν πάει καλά. Και φυσικά τους έχω εκδηλώσει αυτό το παράπονο γιατί δεν μπορώ να καταπίνω όσα με ενοχλούν. Εμφανίζονται και εξαφανίζονται όποτε τους βολεύει. Φταίω γιατί υπήρξα ανεχτική φύση. Τους άφησα. Όμως όλοι τώρα παρατηρούν ότι έχω αλλάξει. Με ρωτούν τί έχει συμβεί και τους απαντώ ότι περιγράφω και σε εσάς. Ότι δεν θα κάτσω να χάσω το μυαλό μου. Ότι θέλω κι εγώ υποστήριξη. Κι αφού δεν μου τη δίνει κανένας θα την βρω από μέσα μου. Μπορεί αυτό να με κάνει να φαίνομαι πιο απρόσιτη από πριν. Πιο αναίσθητη. Αλλά δεν έχω άλλον τρόπο. Πώς γίνεται να πάω παρακάτω; Το θέλω πάρα πολύ. Νιώθω όμως πληγωμένη. Νιώθω ότι αν συναντήσω καινούριους ανθρώπους θα με δουν έτσι και θα τρομάξουν. Ίσως είναι μόνο μια απόφαση. Ίσως να ξυπνήσω ένα πρωί και να πω "κοίτα με τί χαζομάρες ασχολείσαι".