ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Προσπαθησα να εχω αισιοδοξια, περιμενα να μου συμβει κατι καλο, λεω 'δε γινεται μονο ατυχιες' αλλα δεν ξερω τι αλλο να περιμενω. Οκ να βλεπουμε τα χειροτερα και να λεμε ευχαριστω για αυτα που εχουμε αλλα να δουμε λιγο και τα καλυτερα, δηλαδη εμεις δεν αξιζουμε να βιωσουμε λιγη χαρα; Στην αρχη ο εφιαλτης ξεκινησε χανοντας φιλους που εφυγαν στα δυσκολα, που φερθηκαν ασχημα και δεν ενδιαφερθηκαν πραγματικα. Εχω κανει τοσες προσπαθειες αλλα δε βρισκω εναν ανθρωπο να ταιριαξω, να δεθω. Ειμαι πλεον τουλαχιστον δυο χρονια χωρις φιλιες-ενω τα ασχημα ειχα ξεκινησει νωριτερα-κανοντας μονο καποιες περιστασιακες γνωριμιες με ανθρωπους που εχουν τις παρεες τους, χανονται στο χρονο, απομακρυνονται ή απλα δεν ταιριαζουμε. Και ειμαι μολις 18 ετων. Σχεση ουτε καν. Αν ειναι μια φορα δυσκολο να βρω φιλους, για να βρω ενα ατομο για σοβαρη σχεση στη συγκεκριμενη ηλικια ειναι ακομα πιο δυσκολο. Δεν το εχω κηνυγησει κιολας να ειμαι ειλικρινης, αλλωστε ενα ενα βημα τη φορα. Και ολα αυτα σκεφτειτε ενω ειμαι μολις 18 ετων, νιωθω τοση μοναξια κατι φορες, αλλες νομιζω οτι ακομη και μονη μου μπορω να κατακτησω τον κοσμο, αλλα ακομη κι αν το κανω τι νοημα θα χει αν δεν μπορω να το μοιραστω με καποιον; Βλεπω γυρω μου αλλους που ζουν την ηλικια τους και εγω εχω κλειστει στον εαυτο μου. Δεν εχω κανεναν να βγω. Και ειχα πειστει οτι θα παλεψω στις πανελληνιες να πετυχω αυτο που θελω, να χαρω με κατι και μετα καθως θα σπουδαζα θα ξεκινουσα μια διαφορετικη ζωη που ισως μου δινοταν η ευκαιρια να γνωρισω ανθρωπους. Ηλπιζα. Ομως παλι ηρθαν ολα ανω κατω. Δεν πετυχαινω τη σχολη που θελω, που ηταν ονειρο ζωης. Με τι δυναμη λοιπον να συνεχισω; πειτε μου. Και με γονεις που εχουν ενα σωρο προβληματα με αποτελεσμα να εχω κι εγω μαζι τους προβληματα. Να παω σε μια σχολη που δε με γεμιζει απλα και μονο γιατι διψαω να βρω κατι καλο στην ζωη μου; Επειδη κουραστηκα να προσπαθω, κουραστηκα να εξηγω. Να ξαναπαλεψω; Με ποια δυναμη; Καθε φορα λεω δε γινεται χειροτερα και καθε αυριο ειναι οντως χειροτερο. Και ρωτω: Ως ποτε;