ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ενας χρονος περασε που απορω για ποιο λογο αγχωθηκα για να μπω στη σχολη που μπηκα και αγχωθηκα να την τελειωσω και εγκαιρα τρομαρα μου. Εστειλα παντου βιογραφικα σε μερη που μπορουσα να δουλεψω στην πολη μου και ηταν στο αντικειμενο μου. Τιποτα. Λεφτα δεν εχω. Με συντηρουν οι γονεις μου με τα χιλια ζορια. Δεν ξερω αισθανομαι οτι τελειωσε η ζωη μου.Οτι επαγγελματικα αυτο ηταν. Οτι θα ακολουθησω το δρομο που ακολουθουν χιλιαδες στην ηλικια μου: σερβιτοροι ή πωλητες. Δεν υποτιμω αυτες τις δουλειες οπως μπορει να νομιζει καποιος. Δεν θα με πειραζει εαν ηξερα οτι σε πεντε χρονια ας πουμε θα ειναι καλυτερα τα πραγματα. Ελα ομως που πιστευω οτι θα ειναι χειροτερα. Και η πλακα ειναι οτι δεν μπορω να φυγω απο την Ελλαδα γιατι εχω σοβαρο θεμα υγειας. Οποτε καθομαι απλα και περιμενω. Τι αραγε? Δεν θα ανεξαρτητοποιηθω ποτε, το πιστευω πλεον.