ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Θέλω να σας γραψω κάποια πραγματα για μενα. Δεν ξέρω γιατί απλά το πολύ ανάγκη. Όσοι με συναναστρέφονται, θεωρούν ότι είμαι ένα αισιόδοξο, ενεργητικό κορίτσι που νιώθει καλά για τον εαυτό του και όντως ένα κομμάτι μου είναι όντως ακριβώς αυτό. Σαν χαρακτήρας είμαι πολύ εξωστρεφής, από πολύ μικρή έτσι ήμουν...Ημουν παιδί, αν και πολύ ευαίσθητο χαρουμενο, αυτό μέχρι τις αρχές της εφηβείας.Κάπου εκεί για λόγους που δεν είναι του παρόντος άρχισα να βρίσκομαι συνέχεια στο περιθωριο με πολύ λίγες φιλίες και σχεδον όλους μου τους συνομίληκους να με αγνοούν εντελώς. Πέρυσι συγκεκριμένα στα 17 είχα μια πάρα πολύ δύσκολη χρόνια, καμία σχεδόν παρέα (η παρέα που είχα με εγραφε εντελως εξαιτίας μιας βλαμμενης που με αντιπαθούσε...).Τότε ήταν που κλείστηκα εντελώς στον εαυτό μου και με επιασαν οι ντροπες. Ενω κάποτε ήμουν ανετη, πήρα όλο αυτο τόσο βαριά που ένιωθα τέρμα αβολα μεχρι και στην πιο απλη αλληλεπιδραση (πλέον, αυτό το έχω σχεδόν ξεπεράσει και έχει μείνει μόνο μια χαριτωμένη αμηχανία :P). Ντρεπόμουν ας πόυμε να περπατήσω από το θρανίο μέχρι την πορτα για να πάω στο μπάνιο,κοιταγα συνέχεια κάτω, κοκκίνιζα... Τέτοια φάση.Θα μου πείτε σιγά το θέμα, αλλά για εμένα ήταν οντως ασχημα. Πιστευα ότι έχω κάτι κακό η άσχημο που απωθεί τους πάντες και ντρεπόμουν πολύ για τον εαυτό μου. Εκτός αυτού, είχα και κάποια θέματα με το σώμα μου και ενω ήμουν πολύ λέπτη με εβλεπα χοντρη, εκανα λοιπόν διαιτα, γυμναστικη, κοίταγα φωτογραφίες ανορεξικών, ετσι, εγινα σκιαχτρο αλλά ευτυχώς πριν προλάβω να πάθω κάτι ήρθε το καλοκαίρι και πήρα τα πάνω μου. Ηταν μοναχικά δεν λέω, αλλά το γεγονός πως θα τελειώνε σε εναν χρόνο το σχολείο που απεχθανόμουν μου έδινε ενέργεια. Είχα τα χόμπι μου, καιγόμουν στην lifo και παράλληλα καταφερα αρκετά με τον εαυτό μου. Με την λογική μου έλυσα πολλά και έτσι τα πραγματα άρχισαν να φτιάχνουν. Πλέον έχω μερικές αρκετά καλές φίλες και το αγόρι μου, τα πήγα μια χαρά στις πανελλήνιες και όλα φαίνεται να φτιάχνουν. Αλλα όπως είπα, ότι έλυσα το έλυσα λογικά σκεπτόμενη και έτσι το συναίσθημα έχει μείνει κάπου πίσω. Και ας έχω μάθει να ελεγχω την συμπερίφορα μου ώστε να μην επηρεάζεται από τις ανασφάλειες που μου έχουν μείνει τις κουβαλάω ακόμα. Δεν είναι ευκολο για καποιον που ετρωγε συνεχεια πορτες για σχεδόν μια δεκαετια να μην έχει καμία ανασφάλεια.Πια αν και έχω την ζωή ενός σχεδόν φυσιολογικού 18χρόνου, δυσκολευομαι πολυ να εμπιστευθω τους ανθρωπους ακόμα και όταν μου δείχνουν ότι είναι όντως κοντά μου. Έτσι αν και ανοίγομαι εύκολα και είμαι δοτική ,δύσκολα νιώθω ασφάλεια με αποτέλεσμα να αισθάνομαι συνέχεια μόνη ή μελαγχολικα. Ευτυχώς, δεν το βγάζω αυτό προς τα έξω (τις πιο πολλες φορές) γιατι δεν μου φταινε σε κάτι οι άλλοι Δεν είναι ευχάριστο, αλλά υποθέτω ότι με τον καιρό θα μου περάσει...Αυτα. Μια ανουσια για εσας εξομολογηση αλλά ηθελα πολυ να την γραψω. Θα χαιρόμουν πολυ αν κάποιος με αντιστοιχη εμπειρία μου εγραφε στα σχόλια. Καλό βραδυ