ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ποσο δυσκολο ειναι να εισαι κλειστος ανθρωπος, σε ενα κοσμο που απαιτει τη συναναστροφη με τους αλλους. Ποσο δυσκολο ειναι να θες να κρατας τα περισσοτερα για τον εαυτο σου, οταν ολοι γυρω σου σε πιεζουν να ανοιχτεις. Ωρες ωρες νιωθω πως δεν μπορω να απολαυσω τη ζωη, λογω του χαρακτηρα μου. Παντα ειμαι τοσο μετρημενη στις κινησεις μου, τοσο συγκρατημενη. Και καλως η κακως ο αυθορμητισμος κερδιζει τους αλλους, ενω η εγκρατεια οχι. Οσο και αν εμπιστευομαι τους φιλους μου, δεν θελω να μοιραζομαι τα παντα μαζι τους. Δεν εχει να κανει αυτο με εκεινους, εχει να κανει καθαρα με μενα. Νιωθω την αναγκη να κραταω τα περισσοτερα πραγματα μεσα μου, να μην τα εξωτερικευω. Ποσο κοντα ομως μπορεις να ερθεις με εναν ανθρωπο, οταν ξερεις οτι υπαρχουν τοσα που δεν γνωριζει για σενα?Θα ηθελα να μην ημουν τοσο κλειστη. Παλευω πολυ καιρο να γινω πιο εξωστρεφης και πιο αυθορμητη και εχω καταφερει ολα αυτα τα χρονια μια μικρη αλλαγη. Σιγουρα δεν ειμαι οσο κλειστη ημουν μικρη. Ομως συνολικα, παραμενω μια κλειστη κοπελα. Μια κοπελα που δεν μπορει ευκολα να μιλησει για τον εαυτο της, που δεν μπορει ευκολα να νιωσει καποιον κοντα της και που γενικα δεν ανοιγεται. Ξερω πως παντα, οση προσπαθεια και αν κανω, μπορει να γινω λιγο λιγοτερο εσωστρεφης, ομως παντα αυτη θα ειναι η ταση μου, η εσωστρεφεια. Τις προαλλες ενας φιλος μου ειπε οτι, οταν πιω, γινομαι πολυ γαματη. Ειναι σαν να μου ειπε εμμεσως πλην σαφως οτι σε φυσιολογικες συνθηκες ειμαι αδιαφορη και πως μονο οταν πιω, αποκτω ενδιαφερον. Δεν τον αδικησα που το ειπε, γιατι ξερω οτι εχει δικιο. Πως να το κανουμε, δεν εχει τοσο ενδιαφερον μια κοπελα που δεν εκφραζεται ευκολα, που ειναι εγκρατης. Πως να με νιωσει κοντα του καποιος ανθρωπος, οταν εγω νιωθω πως πιο κοντα σε μενα ειναι μονο ο ιδιος μου ο εαυτος? Μπορει να εχω φιλους(λιγους), αλλα ακομα και αυτοι ωρες ωρες νιωθω οτι δεν ξερουν τα παντα για μενα, επειδη εγω δεν επιλεγω να τους δειχνω καθε πτυχη μου. Ασυνειδητα συμβαινει αυτο βεβαια. Νιωθω οτι πρεπει συνεχως να αγωνιζομαι για να αλλαξω ενα στοιχειο του χαρακτηρα μου, το οποιο εν τελει δεν προκειται ποτε να αλλαξει σημαντικα. Ξερω οτι χανω φιλους, χανω σχεσεις, λογω αυτου του στοιχειου μου. Ο πρωην συντροφος μου ειχε επιμεινει καιρο μαζι μου, για να καταφερει να με κερδισει. Γιατι εγω, μεχρι να καταφερω να του ανοιχτω, ηθελα χρονο. Και απορω, γιατι καθισε και επεμεινε τοσο. Και επισης αναρωτιεμαι, ποσοι ανθρωποι στο μελλον θα ειναι εξισου προθυμοι, οσο ηταν ο πρωην, ωστε να μου δωσουν χρονο, για να καταφερω να τους ανοιχτω? Οι περισσοτεροι θα φευγουν. Δεν θα αντεχουν να περιμενουν. Και δεν τους αδικω.Οχι, δεν τα λεω απο χαμηλη αυτοεκτιμηση ολα αυτα. Αλλα, οταν βλεπω οτι η πλειοψηφια των ανθρωπων νιωθει περιεργα με τα εσωστρεφη ατομα και δεν τα καταλαβαινει, ε νιωθω λες και ειμαι εξωγηινη. Νιωθω οτι πρεπει αναποφευκτα να προσπαθησω να γινω εξωστρεφης, ωστε να γινομαι πιο ευκολα αποδεκτη. Γιατι κακα τα ψεματα, κανεις δεν προκειται να σχηματισει καλη γνωμη για μια κοπελα σε μια παρεα, η οποια καθεται στη γωνια και δεν μιλαει. Κανεις δεν θα συμπαθησει μια κοπελα, η οποια δεν χορευει, οταν βγαινει εξω. Συγγνωμη αν το κειμενο μου δεν εχει ροη, απλα εγραφα τις σκεψεις μου, οπως που ερχονταν.