ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Στα 16 αρχισα να καταλαβαινω πως θα γινω μια ομορφη κοπελα. Αρχισα να εχω τις κλασσικες εφηβικες περιπετειες. Στα 17 ηδη ειχα γινει μια απο τις ωραιοτερες του σχολειου. Εκανα πραγματα που δεν ταιριαζαν σε ενα λυκειοκοριτσο ( πολυ ποτο, τσιγαρο, σεξ με κατι 20+χρονους, εξαφανιζομουν για ωρες) και ολα αυτα χωρις λογο. Την χρονια των πανελληνιων ολα αυτα επαψαν για εμενα να ειχαν νοημα, τα ειχα κοψει, στην πιο σημαντικη μεχρι τοτε χρονια σταματησαν ολοι να ειναι διπλα μου. Περναω πανεπιστημιο (σε σχολη αρεσκειας μου) και αρχιζουν τα κλασσικα ποτα, ξενυχτια, ερωτες, παρεακια και δουλιτσα. Μετα γνωριζω τον ερωτα μου, περναμε υπεροχα λες και ειχαμε βγει απο ταινια. Χωριζουμε- τελος. Συνεχιζω φυσιολογικα τη ζωη μου. Μεχρι που μετα απο κατι μηνες ξενερωσα με τα παντα, καταλαβα οτι εφυγε απο τη ζωη μου ολοκληρωτικα ενας υπεροχος ανθρωπος και τα υπολοιπα γυρω μου ηταν πλασματικα. Τελειωνω στα 4 χρονια τη σχολη μου, παω για το μεταπτυχιακο ενω ζυγιζα πλεον 45 κιλα , επινα μονο καφεδες, κοιμομουν ελαχιστα, διαβαζα πολυ ενω οι επαφες με την παρεα μου ηταν ελαχιστες. Δουλευω, τελειωνω το μεταπτυχιακο στο εξωτερικο και συνεχιζω με διδακτορικο στην Ελλαδα. Μονη - κυριολεκτικα μονη. Ουτε οικογενεια, ουτε φιλους, ουτε συντροφο. Σκληρη, αυθεντικη μοναξια ενος φαινομενικα επιτυχημενου ανθρωπου για 3 συνεχομενα χρονια. Αυτο συνεχιζει για ενα χρονο εδω. Μεχρι που αρχισα να μην νιωθω μονη βρηκα λιγους παλιους καλους φιλους, εκανα νεους. Ξανασυναντησα αυτο τον παλιο ερωτα. Αρχισαμε να βγαινουμε και νιωθω πως τον ερωτευομαι απο την αρχη. Η μοναξια ειναι σκληρη και σιγουρο πως θα μου ξαναχτυπησει την πορτα γιατι χανομαι απο ολους και απο ολα καθε τοσο. Πειτε μια κουβεντα ριξτε ενα χαμογελο σε εναν ανθρωπο που ειναι μονος του. Το εζησα για 4 χρονια, οι επαφες μου ηταν τυπικες. Δυο κουβεντες με τους συναδελφους για το τι πρεπει να γινει στη δουλειά, με πωλητες-ταμιες-σερβιτορους. Μονο ενα φοβαμαι μην ξαναγυρισει αυτο το αισθημα.