ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Έχω στην παρέα μου μια κοπέλα με κινητικά προβλήματα. Βρίσκεται σε καροτσάκι. Όταν την πρωτογνώρισα νόμιζα ότι λόγω της κατάστασης της θα έχει καλοσύνη, ότι δε θα κρίνει τους άλλους καθώς έχει περάσει αρκετές δυσκολίες. Έπεσα έξω. Κάθε φορά που βγαίνω μαζί της κουτσομπολεύει αρνητικά τους πάντες. Αναζητάει συνεχώς κανάκεμα, να της πεις μπράβο, κοιτάει πώς να μειώσει τους άλλους και αν διαφωνήσεις μαζί της περνάει στην επίθεση. Έχει πετάξει ατάκες του στυλ " εσείς χωρίς μεταπτυχιακά είστε ένα τίποτα. Ενώ εγώ θα φύγω έξω, θα κάνω το τάδε μεταπτυχιακό, το δείνα μεταπτυχιακό"... Μπράβο της πραγματικά αν έχει όνειρα και φιλοδοξίες. Μπραβο της που παλεύει. Ίσως είναι συνηθισμένη στο να ακούει συνεχώς το "μπράβο". Αλλά ειλικρινά είναι εξουθενωτικό. Στην παρέα πάντοτε της φερόμαστε με σεβασμό και δεν εντείνουμε την ίντριγκα. Εγώ προσωπικά δεν την αποκλείω ποτέ από εξόδους. Οι υπόλοιποι λόγω της συμπεριφοράς της έχουν απομακρυνθεί. Η ίδια ποτέ δεν επικοινωνεί αν δεν επικοινωνήσουμε εμείς. Ασκεί όμως έλεγχο έμμεσα και βγάζει χειριστικές τάσεις. Της έχω μιλήσει κάποιες φορές για όσα με ενοχλούν. Με όμορφο αλλά ειλικρινή τρόπο. Την αντιμετωπίζω ως ίσος προς ίσο. Γύρισε και μου είπε " έτσι είμαι εγώ θέλω να φτάνω τους άλλους στα άκρα". Επίσης, αισθάνομαι ότι συχνά επιθυμεί να εξαγοράζει την παρέα μου λέγοντας μου " έλα να πάμε εκεί, δε θα πληρώσεις τίποτα". Επειδή η μητέρα της την πηγαινοφέρνει από παντού, έχει πληρώσει πολλές φορές καφέδες εν αγνοία μου. Το ίδιο και με τα άλλα άτομα στην παρέα. Τώρα όμως που αυτά τα άτομα έχουν απομακρυνθεί, γυρνάει και λέει " κοίτα τους αχάριστους, που εγώ τους κέρναγα .. που εγώ το ένα και το άλλο..." Νιώθω ότι παρουσιάζει μια θυματοποιημένη συμπεριφορά για να μην μπορείς να της αρνηθείς τίποτα. Σε φέρνει πάντοτε στη δύσκολη θέση να σκέφτεσαι μην πεις κάτι και την στεναχωρήσεις. Έχω αποφασίσει να απομακρυνθώ και ας βγω κακιά στα μάτια της. Κατανοώ το πρόβλημα της αλλά δεν μπορώ να βγαίνω και να είμαι συνεχώς στην τσίτα. Θέλω κι εγώ να με σέβονται. Αν συνεχιστεί αυτό το πράγμα θα είναι απλώς ένα θέατρο παραλόγου. Δεν βλεπόμαστε αρκετά συχνά. Και δεν ξέρω αν θα έπρεπε ίσως να ανεχτώ όλη αυτήν την κατάσταση χάριν αυτού. Αλλά τί να κάνω; να βγαίνω μια φορά στο τόσο γιατί θα την λυπάμαι και να ακούω όλα αυτά τα προσβλητικά σχόλια; Είναι και πολλά άλλα που δεν αναφέρω. Ευχαριστώ όποιον απαντήσει.