ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ερωτεύτηκα έναν άνθρωπο με κατάθλιψη... Ποτέ δεν προχώρησε πέρα από μερικές βραδιές με πάθος... πριν μερικά χρόνια αυτό....Δεν άφηνε και κανέναν να τον πλησιάσει περισσότερο απο ένα όριο έτσι κ αλλιώς. Οπότε γιατί να αφήσει εμενα... Από τότε έχω συνεχίσει τη ζωή μου, έχω προχωρήσει σε πράγματα που ήθελα να κάνω, έχω κάνει δυο σχέσεις με τις οποιες έχω συγκατοικήσει... Το θέμα είναι πως δεν έπαψε ποτέ να με ενδιαφέρει εντελώς παρά το ότι ήξερα πως δεν θα ήταν ποτέ πραγματικά διαθέσιμος για κάτι παραπάνω... Όσο περνά ο καιρός και αφού μιλήσαμε κ τον είδα κιόλας μια φορά για λίγο (έξω εννοώ, δεν έγινε κάτι παραπάνω..) συνειδητοποιω πως δεν τον έχω ξεπεράσει πραγματικά μέσα μου... Και αναρωτιέμαι γιατί είναι τόσο δύσκολο... Έλεγα θα περάσει, θα, θα, θα... Έλεγα. Τελικά τι...; Δεν αντέχεται αυτη η αισθηση καμιά φορά. Μετανιώνω και μόνο που κοιμήθηκα μαζί του μερικές φορές- δεν το φανταζόμουν ποτε πως όλη αυτή η συμπεριφορά θα με στιγματιζε τόσο πολύ... Ίσως το οτι δεν μπορει να είναι πραγματικά διαθέσιμος για κανέναν να' ναι αυτό που δε μ' αφήνει να του θυμώσω όσο θα θύμωνα πραγματικά με κάποιον άλλον ωστε να τα βροντήξω και να πω "ως εδώ"... Θυμώνω όμως με τον εαυτό μου... Και όλο αυτό δεν αντέχεται. Δεν θα έπρεπε να τον θέλω. Δεν θα έπρεπε να τον θυμάμαι ακόμα. Δεν θα έπρεπε μπορεί να με επηρεάζει αυτη η κατάσταση πλέον. Δεν θέλω κάτι τέτοιο για μένα. Τον σκέφτομαι όμως... Πολύ. Και δεν έχω πάψει να τον νοιάζομαι. Και όλο αυτό με διαλύει...