ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Θέλω να εξομολογηθώ ότι τα τελευταία τρία χρόνια, λόγω κατάθλιψης, αραίωσα πολύ τις κοινωνικές επαφές. Υπήρχαν μάλιστα μέρες που, έχοντας περάσει και λίγο καιρό χωρίς εργασία, δεν έβγαινα καθόλου από το σπίτι για δέκα μέρες παρά μόνο όταν τελείωνε και το τελευταίο τρόφιμο και έπρεπε να βγω να αγοράσω τρόφιμα. Άφησα φίλους, γνωστούς, συγγενείς, σταμάτησα να μιλάω με ανθρώπους, φυσικά ούτε και με ανθρώπους που υπήρχε ερωτικό-συναισθηματικό ενδιαφέρον...Τώρα προσπαθώ να σταθώ στα πόδια μου. Και προσπαθώ να επανασυνδεθώ με τις κοινωνικές μου επαφές. Παρατηρώ όμως ότι, λόγω έλλειψης εξάσκησης, είμαι πολύ αμήχανη όταν είμαι μαζί με άλλους ανθρώπους, ακόμη και ανθρώπους που πριν τρία χρόνια ήμουν κολλητή. Λέω πολλές βλακείες (από το στρες ότι πρέπει να τους "κερδίσω" πάλι), κάνω υπερβολικά πολλά κοπλιμέντα σε όλους (μπας και με "αγαπήσουν" γιατί τους ανεβάζω την αυτοπεποίθηση), χαζογελάω ακατάσχετα και χωρίς λόγο (από τη χαρά μου που μιλάω πάλι με ανθρώπους)... Μια συμπεριφορά που φωνάζει "σε παρακαλώ, δέξου με! αγάπησέ με! σε χρειάζομαι".. Είμαι αμήχανη, άβολη, σχεδόν ενοχλητική...Μάλλον πρέπει να περάσω από αυτό το στάδιο μέχρι πάλι να μάθω τις κοινωνικές δεξιότητες που χρειάζονται... Ελπίζω να μείνει κάποιος άνθρωπος για παρέα και μετά από αυτή την περίεργη φάση και να μη με παρατήσουν όλοι όπως τους "παράτησα" εγώ πριν τρία χρόνια... Έχει η κατάθλιψη πολλές συνέπειες πέρα από τη θλίψη...