ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Όταν πήγαινα 3η Λυκείου, διαμαρτυρήθηκα έντονα και στους καθηγητές και στους μαθητές, για το γεγονός ότι σχεδόν όλοι οι συμμαθητές μου αντέγραφαν σε σχεδόν κάθε διαγώνισμα και εκείνοι δεν προσπαθούσαν να τους εμποδίσουν όσο έπρεπε, ενώ έλεγαν πως προσπαθούσαν. Στη 2ρα Λυκείου ήμουν απουσιολόγος και ήθελα να συνεχίσω να είμαι ή τουλάχιστον να είμαι από τους καλούς, χωρίς όμως να αναγκάζομαι να αντιγράφω. Ε λοιπόν, το ένα διαγώνισμα ήταν μετά το άλλο και αφού είχα και τις πανελλήνιες, δεν μπορούσα να γράφω όσο καλά όσο τις άλλες χρονιές, με αποτέλεσμα οι άλλοι, που το είχαν κάνει σύστημα, να με περνούν αντιγράφοντας. Όταν μίλησα, οι μαθητές μου είπαν να μην ασχολούμαι με το τι κάνουν οι άλλοι, στο οποίο απαντούσα ότι από τη στιγμή που υπονομεύουν την προσπάθειά μου, περνώντας με έτσι, έχω δικαίωμα να ασχοληθώ, κι ότι είναι σαν να ασχολούμαι με εμένα, αφού με υπερασπίζομαι. Είπαν επίσης, ότι δεν πρέπει να με νοιάζει, γιατί έτσι κι αλλιώς θα περάσω στις πανελλήνιες (να πω, πως τους εκνεύριζε το γεγονός ότι είχα επιλέξει να σπουδάσω οικονομικά περνώντας μέσω της παλιάς θετικής κατεύθυνσης, πράγμα πολύ δύσκολο, και επιλέγοντας να μην πάω φροντιστήριο). Νομίζω ότι, το ότι θα περνούσα στις πανελλήνιες δεν ήταν λόγος για να τους αφήσω να με περνούν εκεί, αφού προσπαθούσα και για εκεί. Οι καθηγητές μου είπαν ότι κάνουν ό,τι μπορούν, πράγμα στο οποίο απαντώ ότι αν έκαναν ό,τι μπορούσαν δε θα επέτρεπαν να έχουν οι μαθητές βιβλία κάτω από το θρανίο όταν γράφουν, εφόσον τα βλέπουν, και δε θα τους έλεγαν τη σελίδα στην οποία βρίσκεται η απάντηση και τον τίτλο της παραγράφου και γενικά δεν μπορεί να μην έβλεπαν όσα εγώ, που δεν προσπαθούσα καν. Βέβαια, δεν είναι ο βαθμός αυτό που με ενόχλησε ή το γεγονός ότι με περνούσαν άλλοι (πιο πάνω έγραψα απλά τις απαντήσεις μου στα συγκεκριμένα που μου είπαν), αλλά η όλη κατάσταση, γι'αυτό και διαμαρτυρήθηκα: δεν μου άρεσε το ότι τα άτομα των οποίων τη φασαρία ανεχόμουν καθημερινά και που είχα βοηθήσει πιο πριν να περάσουν τάξεις, να μου λένε "μην ασχολείσαι με εμάς" και να βγαίνουν οι τυπικά καλύτεροι, ενώ οι καθηγητές που πάντα σεβόμουν και πρόσεχα να απαξιώνουν την προσπάθειά μου. Θα εκτιμούσα αν κάποιος, όπως και έγινε, έλεγε, ότι επιτρέπονται τα βιβλία στο διαγώνισμα, όπως γίνεται σε κάποια μαθήματα στο πανεπιστήμιο, κι έτσι να μην τίθεται ηθικό δίλημμα σε εμένα, για το αν θα προσπαθήσω να τον ξεγελάσω ή αν θα κάτσω να διαβάσω. Πέρασα στις πανελλήνιες, σε περιφερικό πανεπιστημιακό τμήμα που μου αρέσει και τα πηγαίνω πολύ καλά, αλλά τότε ένιωσα βλάκας που έπερνα σοβαρά το σχολείο, απογοητεύτηκα και πήρα απολυτήριο με 15, ενώ πιο πριν ήμουν σχεδόν πάντα αριστούχος.Ήταν τόσο λάθος το να αντιδράσω;