ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Εδώ και καιρό σκέφτομαι ότι ο φίλος μου είναι λύση ανάγκης για μένα. Όσο αναλογίζομαι για ποιο λόγο είμαι μαζί του, δεν βρίσκω κανέναν, ή μάλλον βρίσκω, και αυτός είναι να έχω έναν άνθρωπο να λέω μια κουβέντα μες στη μέρα, να πηγαίνω μια βόλτα, να έχω μια παρέα για τα σαββατοκύριακα, άντε και καμιά καθημερινή, και για το σεξ. Είναι και όμορφος. Κατά τ' άλλα, είναι αμόρφωτος, τεμπέλης, δεν έχει τρόπους και έχει σηκώσει και χέρι στο παρελθόν.Σε αυτά προστίθενται τα άπειρα ψυχολογικά/οικογενειακά/οικονομικά θέματα τα οποία φθείρουν συνεχώς τη σχέση. Ο ίδιος κάνει μια μικρή προσπάθεια αλλά είναι τόσα τα θέματά του που δεν λύνονται εύκολα κι εγώ τον στήριξα σε όλα αλλά δεν αντέχω άλλο. Θα μου πείτε αν τα έβλεπα από την αρχή αυτά. Κάποια τα έβλεπα και τα αγνοούσα ή τα δικαιολογούσα, κάποια άλλα δεν τα γνώριζα. Το θέμα είναι ότι τώρα που έχω πλήρη εικόνα δεν θέλω να χωρίσω γιατί θα είμαι μόνη και θα κάθομαι στο σπίτι με τους γονείς μου που είναι μεγάλοι και έχουν τα δικά τους προβλήματα ή θα βγαίνω μόνη μου σαν το κούτσουρο. Έχω και σπίτι δικό μου αλλά αν υποθέσουμε ότι πάω να μείνω εκεί θα νιώθω μοναξιά χωρίς κανέναν.Οι φίλες μου μετά τη σχολή γύρισαν στην επαρχία και όσες είναι στην Αθήνα έχουν ή τις δουλειές τους είτε τις σχέσεις τους είτε και τα δύο, με αποτέλεσμα να τις βλέπω αραιά.Κατά τ' άλλα έχω ενδιαφέροντα και γεμάτο πρόγραμμα αλλά θέλω έναν άνθρωπο στη ζωή μου για να νιώθω καλά (ίσως φταίει το ότι από την εφηβεία μου δεν έχω υπάρξει ποτέ χωρίς σχέση). Ίσως και για κείνον να είμαι λύση ανάγκης, τώρα που έχει ξεθωριάσει ο έρωτας. Εξάλλου οι άνθρωποι από ανάγκη δεν συμβιβάζονται?Από ανάγκη για συντροφικότητα/για σεξ/για παρέα?