πωπω.. πρεπει να ειναι οντως βασανιστικο αυτο που περιγραφεις. Σιγουρα το εχω νιωσει και εγω αλλα οχι στην εκταση την οποια βιωνεις εσυ..Νομιζω οτι απλα δεν εχει μπει στη διαδικασια να αποκωδικοποιησεις, να διαχειριστεις, να αναθεωρησεις και ενιοτε να αποδεχθεις τα λαθη σου ειτε αυτα ειναι σημαντικα ειτε οχι.Προσπαθησε καθε φορα που θα κανεις μια τετοια σκεψη να ανακαλεις αυτο το λαθος σου και αναλυσε το: ποτε εγινε; ποια/ος ησουν οταν εγινε, γιατι εγινε, ποση ευθυνη αποδιδεις σε σενα και ποση σε αλλους παραγοντες, τι θα μπορουσες να ειχες κανει εναλλακτικα, τι θα εκανες απο δω και περα.. φερτο στα μετρα σου τα ανθρωπινα, αναγνωρισε τα και δεν θα ειναι τοσο σημαντικα πια.Βεβαια, αν ολο αυτο στεκεται εμποδιο στην καθημερινοτητα σου (που δυστυχως αυτο καταλαβαινω απ'οτι γραφεις) ολη η διαδικασια θα ειναι πιο συντομη και αποτελεσματικη αν επισκεφτεις εναν ψυχολογο. Ειναι καλος λογος για να το κανεις και να ελευθερωθεις απο αυτα τα "δεσμα".Καλη τυχη στην ζωη σου και συντομα αναλαφρος και χαρουμενος ανθρωπος!
26.9.2017 | 02:02
Και ο λογος ανυπαρκτος
Το χειροτερο ειναι οτι νιωθω ενοχες. Τωρα για ποιο πραγμα ουτε που ξερω. Για ασημαντα, ανουσια πραγματα. Και αυτο συνδυαζεται με τη σκεψη "τι θα πει ο κοσμος". Για να καταλαβετε νιωθω οτι καποιος παντα με παρακολουθει και περιμενει στη γωνια και οταν ερθει η στιγμη θα πει για ολα τα λαθη που εχω κανει. Οτι θα με μαρτυρησει. Οτι θα με δειξει με το δαχτυλο. Και νιωθω ενοχες. Χωρις να εχω κανει κατι συγκεκριμενο. Ειναι χαλια να τα βαζεις με τον εαυτο σου.
1
