ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

O φόβος, αν είχε σώμα θα’ ταν σαν κι εμένα.Για κάθε παιδι  το διαζύγιο είναι μια στρεσογόνος διαδικασία, η οποία  προκαλεί φόβους, ανησυχίες και σύγχυση. Ειδικά εάν φοβάσαι ότι ο ένος γονιός (επιθετικός χαρακτήρας ) μπορεί να στραφεί εναντίον του άλλου. Η σκέψη αυτή συχνά σε καθηλώνει, δεν σ αφήνει να ηρεμήσεις και να σκεφθείς τίποτα άλλο, στο σχολείο, στο παιχνίδι έρχεται και ξαναερχεται οι φοβικές σκέψεις και σε αποσπούν.   Παράλληλα είχες  να αντιμετωπίσεις εκείνη την εποχή ( δεκαετία 90)  και το ενδεχόμενο κοινωνικό στίγμα και τα αρνητικά στερεότυπα για τους χωρισμένους γονείς και τη λειτουργία της οικογένειας, μετά το διαζύγιο. Κλειστές γειτονίες.  Η ένταση που προυπήρχε και συχνές φασαρίες συμπεριλαμβάνεται στα γεγονότα σε τραυματίζουν άμεσα καθώς  δεν μπορείς ν’ αναφερθεί με υπερηφάνεια στο ζεύγος των γονίων σου. Τα ‘χεις λίγο πολύ χαμένα, μειώνεται η εμπιστοσύνη στον εαυτό σου, γίνεσαι ασταθής στο σχολείο και στις παρέες. Αισθανεσαι στο πετσί και στην ψυχή σου την μειονεξία και την αυτομομφή. Το διαζύγιο η διάσταση επιφέρει την απουσία και αποστέρηση του ενός γονέα, κυρίως του πατέρα, με αποτέλεσμα τη ρήξη των συναισθηματικών δεσμών  μεταξύ σας. Τον βλέπεις άδικο, κακό και δεν συγκρατείς τα συναισθήματα απέναντι του, δεν το εμπιστευεσαι πλεόν, παράλληλα δένεσαι με την μάνα, αφου συνειδητοποισεις οτι αυτή σου απέμεινε να σε στηρίζει και αρχίζεις να παραχωρείς επιθυμίες και ανάγκες σου για να μην διαταράξεις την σχέση. Φοβασαι μην σε εγκαταλείψη και αυτή και μείνεις μόνο σου. Με τον καιρό εμφανίζεις φοβίες και διαταραχές στον ύπνο. Παρουσιάζεις συνεχή μείωση των σχολικών επιδόσεων και συχνά αντιδράς με θυμό, άγχος και προβλήματα συμπεριφοράς. Το ψυχικό τραύμα που προκαλείται στην ψυχή και την σκέψη σου, εγγράφεται βαθία , αφού αισθάνεσαι να παραμελείσε ως προς την ικανοποίηση των συναισθηματικών και φυσιολογικών σου αναγκών. ( αγάπη, ασφάλεια, εμπιστοσύνη). Και ακολουθούν συναισθηματικές διαταραχές, τα ξεσπάσματα οργής και αυξημένη έκφραση των αρνητικών συναισθημάτων, ανικανότητα να αγαπήσεις ή να εμπιστευτεις, συναισθήματα ντροπής, δείγματα αυτοτραυματισμού και  αυτοκαταστροφική συμπεριφορά. Αντιλαμβάνεται πλήρως και βιώνεις τα συναισθήματα του πένθους με διαφορετικούς τρόπους απο τους ενήλικες.  Θλίβεσαι  και θρηνεις μέσα σου, όμως η διεργασία των συναισθημάτων αυτών βιώνεται εσωτερικά και δεν εξωτερικεύεται. Δεν σου επιτρέπουν συνθήκες να εκφράσεις παράπονο και φόβο, γιατι η οικογένεια έχει αποφασίσει ότι εσύ πρέπει να είσαι ο δυνατός και να φροντίζεις τους γονείς κάνοντας ισοροπιστή και διαίτητη. Στο σχολείο τα αλλά παιδιά, κυρίως μεγαλύτερα δεν χάνουν ευκαιρία, σε εντοπίζουν και αρχίζουν τον  εκφοβισμό,  και την εσκεμμένη εχθρική δραστηριότητα για να σε βλάψουν και άλλο και  να προκαλέσουν ακόμη περισότερο  πόνο και τρόμο . βλέπεις δεν τους φθάνει όσο φοβο βλέπουν στα μάτια και το σώμα σου, θέλουν να σε δούν να σέρνεσαι. Αυτοί έχουν διαδαχθεί το αγκαθί να το βγάζουν στους άλλους ενώ εσυ προς τα μέσα σου. Μουδιάζεις απο φόβο, παραλύεις, μυρίζουν οι αλλοί τον τρόμο τον διαβάζουν και σε πλησιάζουν. Ζείς φυσική και σωματική κακοποίηση, όπως κλωτσιές, χτυπήματα, σπρωξίματα, απειλητικές φωνές και ο αντίκτυπος του εκφοβισμού είναι ολέθριος για την σωματική σου υγεία, την ψυχική τους την κοινωνική σου ανάπτυξη. Ποιον θα βρείς διαθέσιμο στο σπίτι να τα πεις τα παράπονα. Πλέον βυθίζεσαι στην απελπισία, δεν έχεις απο που να πιαστείς, ένα περιβάλλον φροντίδας, κατανόησης και στοργής δεν υπάρχει( δάσκαλοι και καθηγητές αδιαφορούν η δεν το αντιλαμβάνονται).Δεν του νοιάζει , ασε που ορισμένοι κάνουντ αδύνατα δυνατα να σε ταπεινώσουν ακόμη πιο πολύ... Υφίστασαι  επαναλαμβανόμενη βία, ( σπίτι, οικογένεια, σχολείο, γειτονιά) νιώθεις διαρκή αγωνία, ένταση, τρόμο εξαιτίας της απειλής βίας αλλά και του εξευτελισμού που βιώνεις.   Τα χρόνια παιρνούν και εσύ εξακολουθείς να υποφέρεις συχνά  από αυτές τις τραυματικές εμπειρίες, τις οποίες κουβαλας από τα παιδικά σου χρόνια και  αποκτούν τραυματικές εμπειρίες  στην μετέπειτα ζωή. Διακατέχεσαι  από πολύ έντονα συναισθήματα φόβου, θυμού κι αβοηθησίας, που επηρεάζουν αρνητικά την ικανότητά σου να ζήσεις σαν ενήλικας πλέον μια ευχάριστη και λειτουργική ζωή. Μαθαίνεις ασυνείδητα να συγκεντρώνεις την ψυχολογική βία από τον «μετέπειτα, σύντροφο, φίλο, συνεργάτη» και εξαναγκάζεσαι να ακολουθεί τις επιθυμίες τους χωρίς να μπορείς να ανακτήσεις τα δικαιώματα σου. Αφου δεν σου το έμαθαν μέσα στην πρώτη οικογένεια. Αντίθετα σου πέρασαν λανθασμένο μηνυμα ότι δεν είσαι και τόσο σημαντικός, δεν αξίζεις και τόσο, άρα ίσως και να ευθυνεσαι για τις συνθήκες που βιώνεις. Δεν έζησες μια οικογένεια και ένα σπίτι που να ήταν ένα ήρεμο μέρος, ένα ασφαλές λιμάνι ή ένα καταφύγιο. Και ότι μέσα εκεί κανείς και τίποτα δεν μπορεί να σε  βλάψει. Αντίθετα οι συμπεριφορές και τα συναισθήματα εκφράζονταν  με τρόπους ακραίους, βίαιους, ζημιογόνους, που έβλαπταν  ή απειλούσαν τη σωματική, συναισθηματική, διανοητική, σου υγεία Τα αποτελέσματα εκείνης της περιόδου τα βιώνεις και σήμερα , χαμηλή αυτοπεποίθηση, δυσκολίες στις σχέσεις σου, η υπερβολική αυτοκριτική, και συχνά κοινωνική απομόνωση. Καποια στιγμή αναδύεται ο εσωτερικός σου εαυτός και σου βροντοφωνάζει¨ Μεγάλε ειμαι και εγω εδω τι θα γίνει? Πόσο ακόμη θα με καταπιέζεις ? Πόσο ακόμη θα με παραμελείς? Και τότε κατί σημαντικό συμβαίνει μέσα σου, και όλα αυτα που μέχρι τότε ήταν βουβά, σιωπήλα και φοβισμένα αποκτούν λόγο και φωνή. Και το ερώτημα μπαίνει δυνατα και απόλυτα « αυτή την φορά θα την ακούσεις η θα την καταπνίζεις και πάλι...