ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Έχουμε μάθει να εθιζόμαστε με ότι βλέπουμε, μυρίζουμε, ακουμπάμε, γευόμαστε και ΑΚΟΥΜΕ! Οτιδήποτε έχει να κάνει με τις παραπάνω αισθήσεις μας προκαλεί πάντα ένα ενδιαφέρον, άλλοτε μας ελκύει κι άλλοτε μας απωθεί, με λίγα λόγια μας κάνει να αντιδράμε. Τι γίνετε όμως με τη σιωπή; Πως αντιδράμε στη σιωπή; Δεν αντιδράμε όλοι με τον ίδιο τρόπο, αυτό είναι βέβαιο. Ορισμένοι την φοβούνται και δικαιολογημένα πιστεύω. Όλα αυτά που μπορεί να κρύβονται πίσω από αυτήν, αυτό το γνώριμο άγνωστο, οι τόσες λέξεις που «ουρλιάζουν» από μέσα για να ακουστούν, τα τόσο συναισθήματα που πνίγονται μέσα της, όλος αυτός ο σκοτεινός και μυστήριος κόσμος τους τρομάζει. Ό,τι είναι άγνωστο σε εμάς μας αποδυναμώνει, μας κάνει καχύποπτους από φόβο γι’αυτό που δεν γνωρίζουμε, γι’αυτό που μας κρύβουν δύο χείλη που μας πονάνε όταν σιωπάνε. Όχι δεν πονάνε τα λόγια, η σιωπή είναι αυτή που πονάει πιο πολύ. Κι αυτό γιατί τα λόγια κρύβουν μια δόση αλήθειας ή ψέματος, σου ανοίγουν ατραπούς και έχεις από κάπου να ξεκινήσεις, η σιωπή όμως δεν έχει να σου φανερώσει κάτι, δεν σε βγάζει πουθενά ειδικά όταν δεν ξέρεις να την διαβάζεις. Είναι πιο δύσκολη κι από τον πιο σύνθετο γρίφο. Και όπως καταλαβαίνετε δεν είναι καθόλου εύκολο γι’αυτόν που επιλέγει τη σιωπή. Έχοντας τον ρόλο του παρατηρητή θα χαρακτηρίζαμε τον άλλον δειλό και αφελή που διαλέγει να σωπάσει, αυτή είναι συνήθως η πρώτη μας σκέψη. Η σιωπή του άλλου συνήθως μας παραπέμπει σε κάποιον φόβο του. Ποτέ όμως δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι για τους λόγους για τους οποίους έμεινε στη σιωπή του. Στην πραγματικότητα το να σιωπάς είναι ένας τρόπος αντίδρασης. Μπορούμε να αντιδράσουμε επιλέγοντας την σιωπή είτε για να αποτρέψουμε κάποιες καταστάσεις, είτε για να περάσουμε με έμμεσο τρόπο στον άλλον μηνύματα χωρίς να χρειαστεί να μιλήσουμε, ίσως γιατί καμιά φόρα οι λέξεις δεν είναι αρκετές. Κάποιος θα μπορούσε να χαρακτηρίσει τη σιωπή ακόμη και απαραίτητη και το λέω αυτό, γιατί όταν δεν υπάρχουν λόγια για να ακούσουμε, υπάρχει κάτι πιο δυνατό που κατοικεί βαθιά μέσα μας και η φωνή αυτή είναι πιο ουσιαστική από οτιδήποτε έξω από εμάς. Μπορεί λοιπόν, στην αρχή το πρόσωπο της σιωπής να μοιάζει τρομακτικό στα μάτια μας αλλά πιστέψτε με στην πραγματικότητα το άκουσμα της είναι ερεθιστικό! Γι ‘αυτό και για κάποιους άλλους όλος αυτός ο σκοτεινός κόσμος της σιωπής θεωρείται απίστευτα ελκυστικός και νομίζω ότι θα συμφωνήσω περισσότερο μαζί τους. Όντως αυτό το μυστήριο που κρύβεται πίσω από αυτήν τους τραβάει και ταυτόχρονα τους κινητοποιεί με στόχο να ανακαλύψουν το βάθος και την ουσία της. Και κάπως έτσι καταλήγουμε σε μία τελείως αντίθετη παραδοχή από την αρχική κατά την οποία η σιωπή αντί να μας αδρανοποιεί μας κάνει περισσότερο ενεργούς και ίσως αυτή να είναι και η ουσία, να καταφέρουμε να ακούσουμε την φωνή της! Τι λέτε, μπορούμε;