Θα σου πρότεινα να μιλήσεις σε κάποιον ειδικό. Σημαντικότερο είναι να είσαι ισορροπημένη αυτή την στιγμή και η απομόνωσή σου δεν σε βοηθά! Θεωρώ πως θα πρέπει να ξαναμιλήσεις με τις φίλες σου, πόσο σημαντικός ήταν ο λόγος που τσακωθήκατε; Μπορείς ν'αναλάβεις και κάποιες ευθύνες γι'αυτό εφόσον υπάρχουν ή κι αν κι εκείνες έφτιαξαν κάπου εάν δεν πρόκειται για κάτι σοβαρό ίσως είναι καλή ιδέα να μην σας χωρίσει οριστικά ένας εγωισμός ή μια παρεξήγηση. Επίσης προσπάθησε να δεις τις μικρές χαρές της ζωής, δεν είναι ανάγκη να συμβεί κάτι πολύ σημαντικό για να νιώσεις χαρούμενη, παρατήρησε τον κόσμο γύρω σου! Καλή τύχη:)
8.10.2017 | 18:16
Κατάθλιψη
Εδώ και χρόνια παλεύω με την κατάθλιψη. Νόμιζα πως την είχα ξεπεράσει. Τώρα όμως βλέπω πως από τη φύση μου είμαι καταθλιπτικο άτομο. Δηλαδή είμαι εσωστρεφης σε σημείο αηδίας και έτσι δεν περνάω ποτέ καλά με παρέες και τα σχετικά. Τίποτα στη ζωή μου δεν με γεμίζει. ΤΙΠΟΤΑ. Από πουθενά δεν αντλω χαρά. Είμαι στο 8ο έτος στο πανεπιστήμιο επειδή αντιμετώπισα και κάποια άλλα προβλήματα υγείας που με έφεραν πίσω. Θέλω να φύγω. Θέλω να πάω στο εξωτερικό να κάνω μια καινούργια αρχή και αυτό θα κάνω μόλις πάρω επιτέλους το πτυχίο. Υποφέρω. Βλέπω τους άλλους και νομίζω ότι όλοι είναι όσο χαλια είμαι εγώ. Από την άλλη καταλαβαίνω ότι όχι, οι άλλοι περνάνε καλά. Και τα δύο με απελπιζουν. Εγώ ποτέ θα ζήσω τη ζωή μου? 25 χρόνων είμαι και είμαι άρρωστη από τα 17 μου. Δεν έχω ζήσει καμία ευχάριστη εμπειρία όλα αυτά τα χρόνια. Δεν θυμάμαι ούτε μια φορά να γέλασα πχ. Ήταν δύσκολα. Άσχημα. Βλέπω πως ο αδερφός μου έχει δουλειά και κανονίζει συνέχεια εξόδους και ταξίδια. Εγώ φυσικά δεν έχω δουλειά και κάθομαι σπίτι. Άλλωστε δεν έχω φίλες. Με τις δύο κολλητες μου τσακωθηκαμε. Μου λείπουν πολύ. Μου έδιναν δύναμη. Με στηριζαν όσο κανεις. Ήμασταν μια ομάδα. Μια γροθιά, είχαμε κοινά βιωματα. Δεν ξέρω τι κάνουν τώρα. Δεν μπορώ να κάνω σχέση γιατι είμαι χάλια ψυχολογικά και επίσης έτσι και αλλιώς σκοπεύω να φύγω για εξωτερικό. Απλά δεν παλεύεται. 8 χρόνια.
1
